اضطراب اغلب بخشی طبیعی از دوران کودکی و نوجوانی است، اما بین نگرانی روزمره و اضطراب مزمن تفاوت وجود دارد. با درک تمایزها، می توانید به کودک خود کمک کنید تا علائم خود را به طور موثر مدیریت کند. در این مقاله به بررسی اضطراب در کودکان و نوجوانان می پردازیم.
درک اضطراب در کودکان و نوجوانان
ما به عنوان والدین همیشه آرزوی بهترین ها را برای فرزندانمان داریم. ما می خواهیم آنها در مواجهه با چالش های زندگی سالم، شاد و انعطاف پذیر باشند. گفتن این موضوع اغلب آسان تر از انجام دادن آن با خواسته های روزانه و مسئولیت های والدین است. اضطراب یک مسئله رایج در کودکان، نوجوانان و نوجوانان است که اغلب در مراحل مختلف رشد تجربه می شود. اختلالات اضطرابی را می توان برای اولین بار در کودکان بین سنین چهار تا هشت سال تشخیص داد. اما یک نظرسنجی اخیر نشان داد که حدود 32 درصد از نوجوانان در ایالات متحده به اختلال اضطراب مبتلا هستند، این تعداد در طول سال ها به طور قابل توجهی افزایش یافته است. این مطالعه همچنین نشان داد که از هر چهار تا پنج نوجوان یک نفر دارای ناتوانی شدید مربوط به اختلال اضطرابی است.
نقش کووید 19 در اضطراب کودکان
همه‌گیری کووید-19 با ایجاد اختلال در روال عادی زندگی آنها در مدرسه، زندگی خانوادگی و روابط با همسالان، اضطراب را در کودکان و نوجوانان تشدید کرده است. تشخیص تفاوت بین نگرانی های عادی و اختلالات اضطرابی در کودکان و نوجوانان، به ویژه در این مواقع پر استرس، همیشه آسان نیست. به عنوان مثال، جوانان اغلب نگران تکالیف مدرسه یا شرکت در امتحانات هستند، اما این معمولاً زمانی موقتی است که عامل استرس زا فوری برطرف شود. با این حال، اگر نگرانی دائمی شود و در عملکرد روزانه کودک اختلال ایجاد کند، می تواند بر کیفیت کلی زندگی او تأثیر منفی بگذارد.
در حالی که کنار آمدن با اضطراب فرزندتان می تواند برای شما به عنوان والدین شرایط سختی باشد، خبر خوب این است که اضطراب یک وضعیت قویاً قابل درمان است. همچنین کارهای زیادی می توانید برای کمک به فرزندتان انجام دهید. به جای اینکه تصور کنید فرزندتان از اضطراب خود بیشتر خواهد شد، بهتر است هر چه زودتر اقداماتی را انجام دهید تا به کودکتان کمک کنید تا با علائم خود کنار بیاید و کنترل نگاهش به دنیای اطراف را دوباره به دست بیاورد.
علائم اضطراب در کودکان در مقابل نوجوانان
علائم اضطراب به طور قابل توجهی متفاوت است و اغلب در کودکان و نوجوانان تشخیص داده نمی شود. اختلال اضطرابی در کودکان با تحریک پذیری، عصبی بودن، نگرانی بیش از حد، کمرویی، مشکلات خواب و/یا علائم فیزیکی مانند سردرد یا مشکلات گوارشی مشخص می شود.
بچه ها به شدت تحت تاثیر اتفاقاتی که در دنیای اطرافشان می افتد قرار می گیرند. آنها ممکن است احساس خستگی و انزوا از دیگران کنند و همچنین ترس یا احساس شرم داشته باشند. کودکان مبتلا به اضطراب ممکن است در دوست یابی یا شرکت در سایر فعالیت های اجتماعی نیز مشکل داشته باشند.
از جمله شایع ترین علائم اضطراب در کودکان عبارتند از:
- مشکل در تمرکز.
- مشکلات خواب یا کابوس.
- داشتن عصبانیت یا مشکلات عصبانیت.
- تنش یا بی قرار بودن.
- دوره های مکرر گریه کردن.
- اغلب از اینکه احساس خوبی ندارید شکایت کنید.
برای نوجوانان، بیشتر نگرانی‌هایشان به احساسات مربوط به خودشان مربوط می‌شود. اینها ممکن است شامل عملکرد تحصیلی و فشارها برای موفقیت در مدرسه، نحوه درک آنها توسط دیگران و نگرانی در مورد تصویر بدن آنها در ارتباط با رشد فیزیکی باشد.
اضطراب در نوجوانان همیشه آشکار نیست زیرا آنها تمایل دارند افکار و احساسات خود را پنهان کنند. برخی از نشانه هایی که باید به آنها توجه کرد عبارتند از:
- ترس یا نگرانی دائمی در مورد جنبه های معمول زندگی خود.
- کناره گیری از دوستان یا فعالیت های اجتماعی.
- تحریک پذیری یا سرزنش دیگران.
- مشکلات در مدرسه یا عملکرد ضعیف ناگهانی.
- امتناع از رفتن به مدرسه.
- مشکلات خواب
- سوء مصرف مواد.
- دائماً به دنبال اطمینان است.
علائم خاص کودک یا نوجوان شما هر چه باشد، اضطراب می تواند بر افکار، احساسات و سلامت جسمانی آنها تأثیر منفی بگذارد. این به نوبه خود، می تواند در توانایی آنها برای عملکرد تحصیلی و اجتماعی تداخل ایجاد کند. کمک به آنها برای مقابله با مشکل با شناخت علل علائم اضطراب آنها شروع می شود.
علل اضطراب در کودکان
دلایل زیادی برای مضطرب شدن کودکان وجود دارد. اختلالات اضطرابی به احتمال زیاد توسط ترکیبی از عوامل محیطی و بیولوژیکی ایجاد می شود. اضطراب معمولا در خانواده ها دیده می شود و در دختران شایع تر از پسران است.
اختلالات اضطرابی انواع مختلفی از مسائل مربوط به سلامت روان را در بر می گیرد، از جمله اختلال اضطراب فراگیر (GAD) ، اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) ، اختلال هراس ، اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)، اختلال اضطراب اجتماعی و سایر فوبیاهای خاص . برخی از کودکان نیز اضطراب جدایی همراه با ترس و ناراحتی از دوری از خانه دارند .
[بخوانید: اختلالات اضطرابی و حملات اضطرابی]
کودکان و نوجوانان ممکن است همزمان بیش از یک نوع اضطراب داشته باشند. سه نوع رایج اضطراب در کودکان عبارتند از: اضطراب جدایی، اضطراب اجتماعی و اضطراب منتشر.
شروع یک اختلال اضطراب اغلب با رویدادهای استرس زا، مانند تغییرات ناگهانی در زندگی، مشکلات در مدرسه، داشتن مسئولیت‌های اضافی فراتر از سطح بلوغ، استرس ناشی از موقعیت‌های خانوادگی، یا تجربیات آسیب‌زا، از جمله قلدری یا سایر اشکال سو استفاده کردن ایجاد می‌شود.
بیشتر بخوانید: آسیب کودک و نوجوانان: مراقبت
والدینی که خودشان مضطرب هستند یا بیش از حد از فرزندانشان محافظت می کنند نیز ممکن است به اضطراب کودک کمک کنند. تحقیقات انجام شده در سال 2021 نشان داد که چگونه حمایت والدین یک عامل مهم برای سلامت روان نوجوانان است. با تشویق فرزندتان به توسعه راهبردهای مقابله ای، مانند پذیرش، حواس پرتی، و طرز فکر مثبت، می توانید به تقویت رفاه و کاهش استرس و اضطراب او کمک کنید.
نقش رسانه های اجتماعی در اضطراب در کودکان
به ویژه نوجوانان و نوجوانان، ساعت های بی شماری را در گوشی های هوشمند خود صرف پیامک و پیام رسانی به دوستان خود می کنند و در حساب های اینستاگرام، فیس بوک، اسنپ چت و توییتر خود درگیر می شوند. دریافت اعلان‌های رسانه‌های اجتماعی در طول روز می‌تواند بر افکار و احساسات آنها در مورد خودشان تأثیر بگذارد. از برخی جهات، این می تواند یک تجربه لذت بخش و مثبت باشد، اما در برخی دیگر، ممکن است اضطراب و احساس انزوا و افسردگی را نیز افزایش دهد.
در حالی که رسانه‌های اجتماعی می‌توانند به بچه‌ها و نوجوانان کمک کنند تا در ارتباط باشند و روابط نزدیک‌تری با دوستان و خانواده حفظ کنند، اما همچنین می‌توانند قلدری را ترویج کنند و بر تصویر و عزت‌نفس تأثیر منفی بگذارند.
یک مطالعه در سال 2019 روی بیش از 6500 نوجوان 12 تا 15 ساله در ایالات متحده نشان داد که افرادی که بیش از سه ساعت در روز را در رسانه های اجتماعی می گذرانند در معرض خطر بیشتر مشکلات سلامت روان هستند. یک مطالعه داخلی که در سال 2021 در فیس بوک انجام شد نشان داد که نوجوانان ممکن است در مقایسه اجتماعی و فشار همسالان با مشکلاتی روبرو شوند که اینستاگرام به عنوان یکی از منابعی که ممکن است مشکلات سلامت روان موجود را بدتر کند ذکر شده است.
بخوانید: شبکه های اجتماعی و سلامت روان .
کمک به فرزندتان در مورد اضطراب نکته 1: به اضطراب او به روش صحیح پاسخ دهید
این ممکن است شهودی به نظر برسد، اما به عنوان والدینی که با کودکی که اضطراب دارد سر و کار دارید، مهم است که تا حد امکان آرام و امیدوار باشید. نحوه پاسخگویی شما به افکار و رفتارهای فرزندتان می تواند تأثیر قابل توجهی بر توانایی او برای مقابله داشته باشد.
با فرزندتان در مورد نگرانی هایش صحبت کنید
با کودک خود گفتگو کنید و از او بخواهید احساسات خود را در مورد نگرانی هایش بیان کند. صرفاً گفتن به کودک که نگران نباشد یا به مشکلات خود فکر نکند، نه حمایت کننده است و نه تایید کننده. بهتر است به کودک خود اطمینان دهید که ترسیدن او اشکالی ندارد و تاکید کنید که در هر مرحله از راه به او کمک خواهید کرد.
[بخوانید: چگونه از نگرانی دست برداریم]
اگر فرزندتان در توضیح احساس خود مشکل دارد، از او بخواهید که این موضوع را در قالب یک داستان بیان کند. با بیرون رفتن از خود، کودک شما ممکن است احساس راحتی بیشتری کند و بهتر بتواند احساسات و عواطف خود را توصیف کند.
نگرانی و درک خود را نشان دهید
ابراز تشویق و شفقت، همراه با یک رویکرد مشارکتی برای یافتن راه حل های قابل اجرا، می تواند ابزار قدرتمندی باشد. تحقیقات نشان می‌دهد که همدلی مادر تأثیر بسزایی در کاهش پریشانی کودکان دارد.
به کودک خود اجازه دهید بداند که اضطراب چیزی نیست که از آن خجالت بکشد و شما در آنجا هستید تا به او کمک کنید تا بفهمد چه چیزی او را مضطرب می کند و راه هایی برای مدیریت آن بیابد. این رویکرد کار گروهی یک پیوند مشترک بین شما و فرزندتان است و در عین حال توانایی فرزندتان را برای تحمل اضطراب خود تقویت می کند.
حمایت کننده باشید اما کنترل کننده نباشید
نکته کلیدی این است که به کودک خود کمک کنید تا اضطراب خود را مدیریت کند اما در تلاش برای از بین بردن آن بیش از حد محافظه کار نباشید. با گوش دادن به دقت و ابراز همدردی، در حال حاضر حمایت زیادی ارائه می کنید.
شما همچنین می توانید از طریق روش های مدیریت موقعیت های مختلف صحبت کنید. برای مثال، اگر فرزند شما اضطراب جدایی دارد و در خانه دوستش بوده و نگران بازگشت به خانه است، پاسخ های مناسب را در مورد طوفان فکری بنویسید. فرزندتان می‌تواند از مادر دوستش بپرسد که مثلاً چه ساعتی او را می‌گیرید، یا می‌تواند از مادر بخواهد که با شما تماس بگیرد تا بفهمد چه ساعتی آنجا خواهید بود. داشتن چنین استراتژی هایی می تواند به کودک شما اطمینان دهد و احساس اضطراب را کاهش دهد.
مهارت های مقابله ای فرزندتان را تقویت کنید
به جای اجتناب از محرک های اضطراب فرزندتان، می توانید به او کمک کنید تا راهبردهای مقابله ای موثری ایجاد کند. دادن بازخورد مثبت مکرر، فرزند شما را تشویق می کند تا احساس توانایی و اعتماد به نفس بیشتری داشته باشد. اهداف کوچکی را تعیین کنید که هم واقع بینانه و هم قابل دستیابی باشد. هر بار که به هدفی می‌رسید، می‌توانید بگویید: «من به شیوه‌ای که موقعیت را مدیریت کردی و بر اضطراب خود کار کردی، افتخار می‌کنم».
هر زمان که فرزندتان هر نوع انعطافی از خود نشان می دهد یا با ترس های خود روبرو می شود، از تلاش او تمجید کنید. اگر شکستی رخ داد، به کودک خود اطمینان دهید که این یک شکست نیست، بلکه یک تجربه یادگیری است که به او کمک می کند تا بر موانع آینده غلبه کند. با آنها در مورد آنچه می توانند دفعه بعد تغییر دهند تا نتیجه بهتری داشته باشند صحبت کنید. وقتی کنترل اوضاع را به دست می گیرند، احساس قدرت بیشتری می کنند.
نکته ۲: الگوی مثبتی برای فرزندتان باشید
فرزندتان به شما نگاه می کند و به راهنمایی شما نیاز دارد تا به او نشان دهید چگونه استرس و اضطراب را مدیریت کند. نحوه برخورد شما با ناامیدی و ابراز خشم یک مثال بارز است. سعی کنید هنگام برخورد با مشکلات و موقعیت های چالش برانگیز تا حد امکان آرام و صبور باشید. نحوه صحبت شما و آنچه در مورد آن صحبت می کنید نیز می تواند تأثیر زیادی بر ارزش ها و رفتار یک نوجوان دشوار داشته باشد.
والدینی که با خواب کافی، ورزش منظم و رژیم غذایی سالم از خود مراقبت می کنند، می توانند فرزندان خود را به انجام همین کار تشویق کنند. اگر یوگا، مدیتیشن یا سایر تکنیک‌های تمدد اعصاب را تمرین می‌کنید ، احتمالاً فرزندانتان بیشتر به سلامتی خود توجه می‌کنند. هر چند از اظهار نظر منفی در مورد بدن خود خودداری کنید، زیرا این می تواند منجر به تصور ضعیف از خود و شرمساری از بدن شما شود.
الگوبرداری از یک رویکرد سالم به زندگی همچنین می تواند به فرزندان شما درس های ارزشمندی بیاموزد. همه ما اشتباه می کنیم و بچه ها باید بدانند که اگرچه والدین نقص هایی دارند، اما هنوز هم می توانند با موفقیت بر ناملایمات غلبه کنند. این می تواند به حذف فشارهای غیر ضروری که ممکن است به اضطراب کودک شما کمک کند کمک کند.
نکته 3: تکنیک های آرام سازی را با کودک خود تمرین کنید
به کودک خود چند تمرین تنفس عمیق یا مدیتیشن را پیشنهاد دهید . این امر احساس آنها را تأیید می کند و استراتژی های آرام سازی فعالی را ارائه می دهد که می توانید با هم امتحان کنید. هنگامی که کودکان مضطرب هستند، تنفس آنها معمولا سطحی می شود. می توانید تنفس عمیق شکمی را امتحان کنید که در آن کودک یک دست خود را روی سینه و دست دیگر را روی شکم خود قرار می دهد. هنگام دم باید شکمشان منبسط شود و هنگام بازدم شکمشان منقبض شود.
تنفس ذهنی شامل تمرکز بر تنفس و جلب توجه به لحظه حال است. از فرزندتان بخواهید چشمانش را ببندد و به آرامی نفس بکشد. در حالی که آنها نفس می کشند، می توانند بدن خود را برای مناطقی که تنش دارند اسکن کنند. سپس می توانند احساس گرما و راحتی را برای کاهش ناراحتی در این مناطق تجسم کنند.
همچنین کودکان و نوجوانان بزرگتر ممکن است از کاوش در انواع مختلف یوگا، مدیتیشن، تصاویر هدایت شده و سایر تکنیک های آرامش لذت ببرند .
خاموش کردن تلفن‌های همراه و رسانه‌های اجتماعی و تنظیم کردن در «مکان شاد» آنها مهارت بسیار خوبی برای تمرین هر روز است. نوجوان شما می تواند خاطره یا موقعیت خاصی را جمع آوری کند که به او احساس آرامش، امنیت و رضایت می دهد. شاید این با گذراندن وقت در ساحل، مکانی برای تعطیلات که آرام بود، یا محاصره شدن توسط طبیعت مرتبط باشد. استفاده از تجسم تصاویر زیبا یا صداهای دلپذیر یک راه ایده آل برای استفاده از این حالت آرامش است.
نکته 4: بهداشت خواب خوب را ترویج دهید
از آنجایی که کودکان مضطرب اغلب مشکل خواب دارند ، ایجاد یک روال خواب قابل پیش بینی و آرامش بخش ضروری است. یک برنامه خواب منظم تنظیم کنید، ورزش را کاهش دهید و قرار گرفتن در معرض نور را نزدیک به زمان خواب کاهش دهید و از کافئین پرهیز کنید.
مطمئن شوید که کودک شما هنگام خواب احساس راحتی و امنیت می کند، با حداقل حواس پرتی برای کمک به خوابیدن. اتاق خواب آنها باید خنک، آرام و دنج باشد. زمان استفاده از صفحه نمایش در رایانه، تلفن، تلویزیون یا بازی های ویدیویی باید حداقل یک ساعت قبل از خواب کاهش یابد. این زمان ایده آلی برای خواندن برای فرزندتان یا گوش دادن به موسیقی آرام و آرام است. یک کودک کوچکتر نیز ممکن است با روشن کردن چراغ خواب یا داشتن یک حیوان عروسکی یا پتوی نرم برای آرامش بیشتر احساس امنیت کند.
[بیشتر بخوانید: بهداشت خواب]
نکته 5: استفاده سالم از رسانه های اجتماعی را تشویق کنید
از آنجایی که مطالعات هم اثرات مفید و هم مضر آن را نشان می دهد، بحث و گفتگو با کودکان در مورد مزایا و معایب رسانه های اجتماعی محل خوبی برای شروع است.
به جای اینکه به سادگی سعی کنید فرزندتان را مجبور کنید تلفنش را کنار بگذارد – که ممکن است فقط به اضطراب او بیفزاید – می توانید گام های مثبت تری بردارید:
با محدود کردن زمان صفحه نمایش و درگیری خود با رسانه های اجتماعی، الگوی خوبی برای فرزندتان بگذارید.
فرزندتان را تشویق کنید که بیشتر با دوستان خود به صورت حضوری معاشرت کند و در فعالیت‌های خلاقانه شرکت کند. نه اینکه بر تعداد «لایک‌هایی» که پست‌های رسانه‌های اجتماعی او جذب می‌کنند تمرکز کند. اگر قرار گرفتن در معرض نمایشگر در اوایل به عادت تبدیل نشود، کودکان یاد خواهند گرفت که چگونه خود را به روش های دیگری مشغول کنند.
در ادامه استفاده سالم از رسانه های اجتماعی:
زمان مشخصی را در نظر بگیرید که کل خانواده بدون صفحه نمایش تلفن و رایانه باشد. این می تواند یک فعالیت روزانه برای مدت کوتاهی باشد یا در یک آخر هفته زمانی که مشغول فعالیت های خانوادگی هستید.
به ویژه به نوجوانان یادآوری کنید که تصاویری که در رسانه های اجتماعی می بینند اغلب به صورت دیجیتالی تغییر یافته اند و نمایش دقیقی از زندگی واقعی نیستند. به طور مشابه، پست‌های مربوط به مهمانی‌ها یا رویدادهایی که به آنها دعوت نشده‌اند، اغلب به‌گونه‌ای ساخته می‌شوند که بیشتر از آنچه واقعاً بودند، سرگرم‌کننده به نظر برسند.
فرزندتان را تشویق کنید که رابطه خود را با کسانی که در مورد آنها نظرات منفی ارسال می کنند قطع کند و از آنها بخواهید هنگام ارسال نظرات در مورد دیگران مسئولیت پذیر باشند. به خصوص نوجوانان می توانند تکانشی باشند و متوجه نباشند محتوایی که به اشتراک می گذارند ممکن است آسیب زا یا نامناسب باشد.
اگر رسانه‌های اجتماعی بر تکالیف مدرسه، خواب یا درگیری فرزندتان در فعالیت‌های بیرونی تأثیر می‌گذارد، زمان صفحه نمایش را کاهش دهید.
نکات اضافی برای کمک به یک نوجوان
بسیاری از تکنیک های ذکر شده در بالا می تواند برای کمک به کودکان و نوجوانان مبتلا به اضطراب موثر باشد. از آنجایی که نوجوانان و نوجوانان اغلب درجاتی از دانش در مورد اضطراب و اختلالات اضطرابی دارند، راهبردهای دیگری وجود دارد که ممکن است کمک کند.
با نوجوان خود در مورد اضطراب صحبت کنید
به نوجوان خود اطمینان دهید که اضطراب می تواند تحت شرایط خاصی به عنوان یک احساس محافظتی عمل کند. اضطراب ما را از خطرات احتمالی آگاه می‌کند و به ما کمک می‌کند تا در امان باشیم. آن احساس ناخوشایند در روده که گاهی تجربه می کنیم ممکن است سیگنالی از یک تهدید بالقوه باشد. از آنجایی که توجه به این علائم هشدار دهنده راهی برای جلوگیری از موقعیت های مضر است، احساس اضطراب می تواند هدف مثبتی داشته باشد. همچنین می‌توانید به نوجوان خود کمک کنید تا با صحبت کردن با او در مورد اینکه چه چیزهایی را می‌توانند تغییر دهند تا وضعیت خاصی را در آینده بهتر کنند، کمتر در مورد اضطراب خود احساس ترس کند.
گفتگوی باز با نوجوان خود داشته باشید.
حفظ ارتباط موثر با نوجوانان می تواند دشوار و حتی گاهی ناراحت کننده باشد. وقتی نوجوانان مستقل تر می شوند، همیشه به والدین خود اعتماد نمی کنند. داشتن یک سبک ارتباطی حمایتی باعث افزایش اعتماد و راحتی در به اشتراک گذاشتن احساسات آنها می شود.
برقراری ارتباط منظم با نوجوانان و پرس و جو در مورد روز آنها ضروری است. آنها ممکن است به جزئیات زیاد نپردازند، اما می دانند که شما واقعاً به آنها علاقه مند و نگران هستید. چند کلمه دلگرم کننده می تواند راه درازی را کمک کند. به نوجوان خود بگویید که به او و پیشرفتی که دارد افتخار می کنید. اگر آنها نسبت به موقعیت خاصی ابراز نگرانی یا اضطراب می کنند، این فرصتی است برای شروع گفتگوی عمیق تر. احساسات آنها را با گفتن «می‌دانم شرایط سختی است» یا «به نظر خیلی آزاردهنده است» تأیید کنید.
از مهارت های گوش دادن فعال استفاده کنید. نوجوانان به دنبال ارتباطات حمایتی و راه هایی برای تخلیه احساسات خود از والدین هستند. با گوش دادن به دقت و تأیید احساسات آنها بدون قضاوت یا انتقاد، می توانید به کاهش علائم اضطراب آنها کمک کنید. می‌توانید این کار را با توجه کامل به نوجوانتان، برقراری تماس چشمی برای نشان دادن علاقه‌تان به حرف‌های او و تکان دادن سر برای نشان دادن اینکه واقعاً گوش می‌دهید، انجام دهید. در حین صحبت کردن نوجوان خود از قطع صحبت کردن خودداری کنید، بنابراین آنها احساس راحتی می کنند که کاملاً خود را بیان کنند.
[بخوانید: ارتباط موثر]
نحوه برخورد با شرایط سخت را آماده کنید. درباره پاسخ‌های منطقی و غیرمنطقی به چالش‌هایی که نوجوانتان با آنها مواجه است، خواه مربوط به مدرسه، روابط اجتماعی یا نگرانی‌های عمومی زندگی باشد، بحث کنید. تصدیق کنید که شرایط خاصی می تواند اضطراب آور باشد، اما آنها را در دیدگاه مناسب قرار دهید تا از این که این احساسات نامتناسب و ایجاد اضطراب بیشتر ایجاد نکنید. نوجوانان ممکن است عمدا یا سهواً در احساس آسیب یا اضطراب خود اغراق کنند و همچنین اگر احساس کنند شما به عنوان والدینی که درک نمی کنید ممکن است مشاجره شوند.
هنگامی که در مورد نحوه واکنش آنها به یک موقعیت صحبت می کنید، چند روش جایگزین ارائه دهید که ممکن است موثرتر باشند. به عنوان مثال، اگر نوجوان شما در امتحان نمره مردودی گرفت و با برچسب زدن به خود به عنوان احمق یا فکر کردن به اینکه هرگز فارغ التحصیل نخواهد شد واکنش نشان داد، می توانید به اصلاح این افکار غیرمنطقی کمک کنید. با تأکید بر اینکه این فقط یک آزمون است و می توانند با مطالعه بیشتر یا کار با معلم خصوصی نمرات خود را بهبود بخشند، به آنها کمک کنید تا به شکل واقعی تر به مسئله نگاه کنند.
عزت نفس نوجوان خود را تقویت کنید
نقاط قوت نوجوان خود را به جای نقاط ضعف او برجسته کنید.
به جای تمرکز بر اضطراب آنها، می توانید بر ویژگی های مثبت آنها تأکید کنید. این می تواند به سادگی تعریف کردن از نوجوان خود در مورد متفکر بودن، مهربانی یا توجه او به دیگران باشد. نوجوان شما همچنین ممکن است ویژگی های فکری یا شخصیتی قوی داشته باشد که او را به عنوان فردی متمایز می کند. به این نکته اشاره کنید که منحصربه‌فرد بودن آنها چیزی است که باید تجلیل شود، در مقابل احساسی که انگار با آنها سازگاری ندارند.
- ایجاد انعطاف‌پذیری و اعتماد به‌نفس می‌تواند به نوجوان شما کمک کند تا توانایی خود را برای حل مشکلات به تنهایی تشخیص دهد. اگر آنها در یک امتحان یا تکلیف مدرسه خوب عمل کنند، می توانید کارهای بیشتری از آنها انجام دهید. همچنین می توانید میزان زمانی را که برای مطالعه و آمادگی اختصاص داده اند به آنها یادآوری کنید. این به آنها ارزش تلاششان برای موفقیت را نشان می دهد نه اینکه همیشه نگران نتیجه باشند.
- اگر نوجوان شما علاقه یا استعداد خاصی مانند هنر، موسیقی یا دو و میدانی دارد، می توانید از این برای کمک به حفظ انگیزه او استفاده کنید. نشان دادن اینکه چقدر افتخار می کنید و قدردانی از پاداش های فداکاری آنها، اعتماد به نفس آنها را تقویت می کند. تسلط بر هر نوع مهارتی باعث ایجاد عزت نفس می شود و توجه را از اضطراب آنها منحرف می کند. به یاد داشته باشید، این در مورد تلاش برای کامل بودن نیست. هدف این است که بهترین تلاش خود را برای موفقیت بر اساس توانایی های خود گسترش دهند.
از انتظاراتی که تعیین می کنید آگاه باشید.
نوجوانان اغلب ممکن است تحت تأثیر انتظارات بالا و فشار برای موفقیت احساس کنند. واقع بینانه نگه داشتن اهداف می تواند آنها را به سمت پیشرفت تحصیلی هدایت کند بدون اینکه بر اضطراب آنها در مورد نمرات و نمرات امتحانی بیفزاید.
ارزش کمک به دیگران را نشان دهید.
درگیر شدن در فعالیت‌های ارزشمندی که به دیگران کمک می‌کند، می‌تواند عزت نفس نوجوانان را تقویت کند و باعث انحراف سالم و سازنده از اضطراب او شود. آنها را تشویق کنید که به دنبال فرصت های داوطلبانه در جامعه برای دلایلی که به آنها علاقه دارند بگردند . پیوستن به یک گروه یا باشگاه با سایر نوجوانانی که علایق مشترکی دارند نیز می تواند مهارت های اجتماعی را بهبود بخشد و احساس تعلق را ایجاد کند.
چگونه به کودک مبتلا به حمله پانیک کمک کنیم؟
حملات پانیک می تواند بسیار ترسناک باشد، هم برای کودکان و هم برای والدین. شروع اغلب در دوران نوجوانی رخ می دهد، اما ممکن است در دوران کودکی نیز شروع شود. این اپیزودها ممکن است 10 تا 15 دقیقه طول بکشد و علائم مختلفی مانند ضربان قلب سریع، تعریق، درد قفسه سینه، سرگیجه و احساس خفگی را به همراه داشته باشد. شما می توانید به کودک خود در مورد حملات پانیک آموزش دهید تا بیشتر در مورد علت وقوع آنها بفهمد – و به او اطمینان دهید که حتی اگر احساسات فیزیکی ممکن است ترسناک باشند، مضر یا تهدید کننده زندگی نیستند.
[بخوانید: حملات پانیک و اختلال هراس]
همچنین می توانید به کودک یا نوجوان خود در زمانی که دچار حمله پانیک می شود کمک کنید. حضور آرامش بخش و ابراز همدلی یک عامل کلیدی است. به آنها یادآوری کنید که حمله پانیک در عرض چند دقیقه تمام می شود و سعی کنید تمرکز خود را به انحرافات دلپذیرتر تغییر دهید. درگیر شدن در ورزش، بازی کردن، تماشای تلویزیون، یا انجام تکنیک‌های تنفس و تمدد اعصاب یا چیزهایی که از آن لذت می‌برند می‌تواند کمک کند.
بچه ها ممکن است سعی کنند از موقعیت های خاصی مانند رفتن به مدرسه یا ترک خانه به دلیل ترس از حمله پانیک اجتناب کنند. اما تشویق فرزندتان به ادامه روال های روزمره مرتبط با مدرسه و فعالیت های اجتماعی می تواند به این اطمینان کمک کند که ترس از حمله پانیک در رشد طبیعی او اختلال ایجاد نمی کند.
چه زمانی باید به دنبال کمک حرفه ای باشید
اگر بهبود کافی در اضطراب کودک یا نوجوان خود نمی بینید، ممکن است زمان آن فرا رسیده باشد که از یک مشاور یا درمانگر حرفه ای حمایت بیشتری دریافت کنید.
درمان شناختی رفتاری (CBT) معمولاً برای درمان اضطراب در کودکان و نوجوانان توصیه می شود. CBT با تغییر طرز فکر کودک شما به منظور اصلاح رفتارها و احساسات ناکارآمد او عمل می کند. زمانی که مناسب ترین درمانگر را برای کودک خود بیابید، درمان بهترین نتیجه را دارد .
در حالی که CBT می تواند هنگام کار مستقیم با کودک موثر باشد، والدین نیز ممکن است در این رویکرد گنجانده شوند. CBT با کودکان کوچکتر اغلب زمانی مفیدتر است که بر جنبه های رفتاری اضطراب تمرکز کند. مهارت های آموخته شده در درمان می تواند مکانیسم های مقابله ای ارزشمندی را برای کودکان و نوجوانان فراهم کند تا در طول زندگی بزرگسالی خود به آنها تکیه کنند.
[بخوانید: درمان آنلاین: آیا برای شما مناسب است؟]
همچنین می توان از دارو برای درمان اضطراب در کودکان استفاده کرد. مهارکننده های بازجذب سروتونین (SSRIs) نوعی از داروهای ضد افسردگی هستند که اغلب برای این منظور تجویز می شوند. داروهای ضد اضطراب ممکن است برای کودکان و نوجوانانی که اشکال شدیدتری از اضطراب دارند که عملکرد روزانه آنها را مختل می کند استفاده شود.
حتی زمانی که دارو ضروری است، اغلب توصیه می‌شود که کودکان و نوجوانان نیز CBT را دنبال کنند و مهارت‌های مقابله‌ای خود را توسعه دهند تا راه‌حلی طولانی‌مدت برای مسائل اضطرابی خود ارائه دهند.