افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی از جدا شدن از افرادی که از نظر عاطفی به آنها وابسته هستند، مانند والدین یا عزیزانشان یا از خانه خود، احساس ترس و اضطراب شدیدی می کنند. در این مقاله به بررسی نحوه درمان اضطراب جدایی می پردازیم.
اختلال اضطراب جدایی با شروع بزرگسالان
آخرین به روز رسانی به “راهنمای تشخیصی و آماری (DSM-5)” این محدودیت را حذف کرد که علائم اختلال اضطراب جدایی باید از زمانی که فرد کمتر از 18 سال دارد شروع شود.
تحقیقات نشان میدهد که درمانهای سنتی برای سایر اختلالات اضطرابی ممکن است برای بزرگسالان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی موثر نباشد. اما مطالعات بیشتری مورد نیاز است.
علائم اختلال اضطراب جدایی با سن رشد فرد نامتناسب است و باعث مشکلات قابل توجهی در زندگی روزمره او می شود. برای تشخیص این اختلال، یک روانپزشک علائم فرد را بر اساس معیارهای تشخیصی خاص ارزیابی می کند. همچنین سایر اختلالات روانپزشکی را که می تواند علائم را توضیح دهد، رد می کند.
رایج ترین درمان برای اختلال اضطراب جدایی، روان درمانی است، مانند درمان شناختی- رفتاری (CBT). در برخی موارد از داروها استفاده می شود.
در اینجا چیزی است که می توانید از درمان اختلال اضطراب جدایی برای خود یا یکی از نزدیکان خود انتظار داشته باشید.
درمان ها
درمان شناختی رفتاری (CBT) یک رویکرد روان درمانی است که معمولا برای درمان افسردگی، اختلالات اضطرابی و سایر اختلالات روانپزشکی استفاده می شود. هدف CBT آموزش روش‌های مختلف تفکر، رفتار و واکنش به شرایطی است که به یک شی یا موقعیتی مرتبط است که باعث ایجاد اضطراب یا ترس می‌شود.
درمان را می توان با یک فرد به تنهایی یا با چندین نفر که اختلال مشابه دارند (CBT گروهی) انجام داد.
نشان داده‌اند که CBT یک درمان موثر برای اختلالات اضطرابی از جمله اختلال اضطراب جدایی در کودکان و نوجوانان است. این اغلب گزینه درمانی ترجیحی است، برخلاف داروهای تجویزی، هم برای والدین و هم برای کودکان.
درمان از طریق مواجهه
مواجهه درمانی نوعی از CBT است که بیشتر برای درمان اختلالات اضطرابی استفاده می شود. درمان معمولاً به چهار مرحله تقسیم می شود.
- دستورالعمل. این مرحله شامل افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی و همچنین والدین یا مراقبان آنها می‌شود که نحوه عملکرد مواجهه درمانی و آنچه را که می‌توان انتظار داشت، یاد می‌گیرد. این کمک می کند تا ذهن را در مورد اینکه مواجهه درمانی – که می تواند یک ایده استرس زا باشد – راحت کند.
- توسعه سلسله مراتب این مرحله شامل پیشرفت تدریجی از طریق مجموعه ای از تجربیات اضطراب آور است که از تجربیاتی که کمترین اضطراب را برای بیشتر افراد ایجاد می کنند، ایجاد می شود. این تجربیات برای هر فرد خاص خواهد بود.
- مواجهه مناسب این مرحله جایی است که فرد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی به ترتیب در معرض یک سری موقعیت های اضطراب زا قرار می گیرد. مواجهه می تواند به صورت حضوری (in vivo) باشد، که گزینه ارجح است، اما اگر این امکان پذیر نباشد، مواجهه ممکن است خیالی یا از طریق استفاده از واقعیت مجازی باشد.
- تعمیم و نگهداری. اینجاست که درس‌های آموخته شده در درمان از طریق فرد مبتلا به اضطراب جدایی که در موقعیت‌های مشابه خارج از درمان قرار می‌گیرد، تقویت می‌شود. این مرحله مهمی است. زیرا تاکید می‌کند که فرد مبتلا به اضطراب جدایی نیازی به تکیه بر حضور درمانگر برای کمک به کنترل اضطراب خود ندارد.
تحقیقات CBT
یک مطالعه در سال 2018 به تأثیر طولانی مدت CBT بر کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلالات اضطرابی، از جمله اختلال اضطراب جدایی پرداخت.
این مطالعه نشان داد که CBT در درازمدت با از دست دادن تشخیص اضطراب شامل از دست دادن در 53٪ از شرکت کنندگان، از دست دادن تشخیص اضطراب اصلی در 63٪ از شرکت کنندگان، و همچنین کاهش قابل توجه در تمام معیارهای علائم اضطراب موثر است.
این مطالعه همچنین نشان داد که هیچ تفاوت معناداری در اثربخشی درمان بین CBT فردی و CBT گروهی وجود ندارد.
CBT متمرکز بر احساسات
سازگاری جدیدی با CBT به نام CBT متمرکز بر احساسات (ECBT) به طور خاص برای کودکان مبتلا به اختلالات اضطرابی ایجاد شده است. علاوه بر تمام اجزای CBT سنتی، ECBT همچنین شامل رسیدگی به کاستی های مربوط به احساسات است که در کودکان و نوجوانان مبتلا به اختلالات اضطرابی شناخته شده‌است.
در طول درمان ECBT، کودکان در معرض سناریوهایی قرار می گیرند که در آنها مضطرب هستند. همچنین سناریوهایی که ممکن است احساساتی را که در تنظیم آنها مشکل دارند، احساس کنند، به عنوان مثال، خشم. سپس از آنها در نحوه مدیریت این تجربیات تحریک‌کننده احساسات حمایت می‌شود.
یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده در سال 2014 که تفاوت بین CBT گروهی و ECBT گروهی را بررسی کرد، هیچ تفاوت معناداری بین این دو رویکرد در کاهش اضطراب جدایی و علائم اضطراب کلی پیدا نکرد.
درمان برای کودکان خردسال
کودکان زیر 7 سال فاقد توانایی هایی هستند که کودکان بزرگتر برای مشارکت موثر در درمان هایی مانند CBT دارند. بنابراین، انواع دیگر مداخله برای درمان موثر کودکان کوچکتر مورد نیاز است.
درمان تعامل والد-کودک (PCIT)
هدف درمان تعاملی والد-کودک (PCIT) تغییر شکل الگوهای تعامل بین والدین و فرزندان است که با حفظ علائم مرتبط با رفتارهای مخرب مرتبط است.
PCIT برای کمک به درمان اختلال اضطراب جدایی در کودکان خردسال از طریق افزودن تکنیکی به نام تعامل شجاعانه (BDI) اقتباس شده‌است.
علاوه بر ایجاد یک نردبان شجاعت که شبیه به تکنیک‌هایی است که در مواجهه درمانی استفاده می‌شود، BDI همچنین شامل آموزش مهارت‌های “باید” و “نباید” به والدین می‌شود که متناسب با نیازهای خاص کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی است. .
مثلاً، والدین تشویق می‌شوند تا زمانی که کودک شروع به نزدیک شدن به موقعیت جدایی که قبلاً از آن اجتناب کرده‌بود، ستایش خود را حفظ کنند. همچنین والدین تشویق می‌شوند زمانی که کودکان درگیر رفتارهای منفی و مبتنی بر اضطراب هستند، مانند شکایت یا ناله بیش از حد، توجه خود را کنار بگذارند.
تحقیقات PCIT
یک مطالعه به نحوه عملکرد درمان PCIT سازگار با 38 کودک بین 4 تا 8 سال پرداخت که همه آنها معیارهای تشخیصی اختلال اضطراب جدایی را داشتند.
این مطالعه نشان داد که 73 درصد از کودکانی که با درمان سازگار شده PCIT تحت درمان قرار گرفته‌بودند، دیگر معیارهای تشخیص اختلال اضطراب جدایی را ندارند. نتایج تا حد زیادی در یک ویزیت پیگیری 3 ماهه حفظ شد. والدین کودکان در این مطالعه نیز کاهش قابل توجهی در استرس آنها گزارش کردند.
داروهای تجویزی
داروها به ندرت به عنوان اولین درمان برای کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی تجویز می شود زیرا می تواند عوارض جانبی ایجاد کند. با این حال، اگر درمان به تنهایی مؤثر نباشد، می تواند بخشی از یک برنامه درمانی باشد.
پزشکان ممکن است داروهایی را بدون برچسب تجویز کنند. به این معنی که توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) برای درمان خاص اختلال اضطراب جدایی تایید نشده اند.
نشان داده‌اند که انواع خاصی از داروهای ضد افسردگی در درمان اختلالات اضطرابی از جمله اختلال اضطراب جدایی در کودکان و نوجوانان موثر هستند. تصور می شود که آنها زمانی که علاوه بر درمان استفاده می شوند، موثرتر هستند تا به تنهایی.
اختلالات اضطرابی، مانند اختلال اضطراب جدایی، همبودی بالایی (وجود دو یا چند اختلال) با سایر اختلالات روانپزشکی دارند. افراد مبتلا به اختلالات اضطرابی ممکن است دارای اختلالات خلقی مانند افسردگی و همچنین اختلال مصرف مواد باشند.
غیر معمول نیست که افراد مبتلا به اختلال اضطراب جدایی برای سایر شرایط سلامت روان نیز درمان شوند.
کودکان و نوجوانان
فقط تعداد کمی از داروها برای درمان اختلالات اضطرابی در کودکان و نوجوانان مورد تایید FDA هستند و ممکن است برای سایر بیماری‌ها مانند اختلال اضطراب جدایی، بدون برچسب تجویز شوند.
به عنوان مثال، دولوکستین یک مهارکننده بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRIs) است که توسط FDA برای درمان اختلال اضطراب فراگیر (GAD) در افراد 7 سال و بالاتر تایید شده است.
همچنین چندین داروی مورد تایید FDA برای درمان اختلال وسواس فکری اجباری (OCD) در کودکان و نوجوانان وجود دارد.
- کلومیپرامین. یک ضد افسردگی سه حلقه ای (TCA) که برای درمان در کودکان 10 ساله و بالاتر تأیید شده است.
- پروزاک (فلوکستین) . یک مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) که برای درمان در کودکان 7 سال و بالاتر تأیید شده است.
- لووکس (فلووکسامین) . یک مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) که برای درمان در کودکان 8 سال و بالاتر تایید شده است.
- زولافت (سرترالین) . یک مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین (SSRI) که برای درمان در کودکان 6 سال و بالاتر تایید شده است.
یک مرور سیستماتیک و متاآنالیز در سال 2015 از کارآزمایی‌های آینده‌نگر، تصادفی، گروه موازی و کنترل‌شده SSRI و SSNRI در بیماران اطفال نشان داد که این داروها علائم اختلالات اضطرابی را بهبود می‌بخشند و به نظر می‌رسد که به خوبی تحمل می‌شوند.
اگر کودک شما برای اختلال اضطراب جدایی تحت درمان است، در مورد فواید و خطرات استفاده از دارو با پزشک خود صحبت کنید.
بزرگسالان
برای بزرگسالان نیز می توان داروهای ضد افسردگی برای اختلالات اضطرابی تجویز کرد، اما، مانند کودکان و نوجوانان، معمولاً تصور می شود که این داروها هنگام ترکیب با درمان مؤثرتر هستند.
مطالعاتی که به طور خاص به اثربخشی و کارایی درمانهای سنتی در بزرگسالان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی می‌پردازند، محدود هستند. با این حال، برخی نشانه‌ها وجود دارد که درمانهای مرسوم مورد استفاده برای سایر زیرگروه‌های اضطراب ممکن است در مبتلایان به اختلال اضطراب جدایی بزرگسالان به آن اندازه مؤثر نباشد.
یک مطالعه در سال 2011 نشان داد که افرادی که دارای اختلال پانیک و همچنین علائم و نشانه‌های اضطراب جدایی در بزرگسالی هستند، در مقایسه با افرادی که این علائم را نداشتند، با درمان با داروها نتایج بدتری داشتند.
به این ترتیب، گزینه‌های درمانی دیگر، از جمله داروها، در حال بررسی هستند تا ببینند آیا می‌توانند درمان بزرگسالان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی را بهبود بخشند.
Viibryd (ویلازودون) یک آگونیست جزئی گیرنده SSRI و سروتونین 1a (5HT1a) است. یک کارآزمایی کوچک آزمایشی تصادفی و کنترل‌شده با دارونما در سال 2017 روی ویلازودون در اختلال اضطراب جدایی بزرگسالان، جدایی معنی‌داری بین دارو و دارونما در هفته 12 نشان نداد، اما تفاوت‌هایی را در سایر معیارهای اضطراب گزارش کرد.
برخی از داروهای ضد افسردگی با افزایش افکار یا رفتار خودکشی در کودکان، نوجوانان و جوانان زیر 25 سال، به ویژه در چند هفته اول پس از شروع یا زمانی که دوز دارو تغییر می‌کند، مرتبط است.
درمان های جایگزین
تحقیقات در مورد اینکه چگونه رویکردهای سلامت مکمل می تواند به فرد در مدیریت اختلال اضطراب کمک کند محدود است.
برخی درمانهای جایگزین وجود دارند که ممکن است علائم اضطراب را کاهش دهند، اما نباید به عنوان جایگزینی برای روان‌درمانی و/یا داروها استفاده شوند.
مراقبه
تحقیقات نشان می دهد که تمرین مدیتیشن ممکن است به کاهش اضطراب و افسردگی کمک کند. چندین تکنیک وجود دارد که می توان آنها را امتحان کرد، از جمله:
- قرار گرفتن در یک مکان آرام با کمترین حواس پرتی ممکن است
- گرفتن یک وضعیت خاص و راحت، مانند نشستن، دراز کشیدن یا راه رفتن
- یافتن کانون توجه، به عنوان مثال، یک کلمه یا مجموعه کلمات خاص انتخاب شده، یک شی یا احساسات نفس
- اتخاذ یک نگرش باز، برای مثال، اجازه دادن به عوامل حواس پرتی به طور طبیعی بدون قضاوت در مورد آنها بیایند و بروند
بررسی 36 کارآزمایی در سال 2012 نشان داد که 25 کارآزمایی نتایج بهتری را برای علائم اضطراب در گروه‌های مدیتیشن در مقایسه با گروه‌های کنترل گزارش کردند.
با این حال، توجه به این نکته مهم است که اکثر مطالعات فقط بهبود را از نظر علائم اضطراب اندازه‌گیری می‌کنند و نه اختلالات اضطرابی را که از نظر بالینی تشخیص داده می‌شوند.
سخن پایانی
اختلال اضطراب جدایی می تواند در کودکان، نوجوانان و بزرگسالان رخ دهد. علائم می تواند زندگی فرد را تا حد زیادی تحت تاثیر قرار دهد و در فعالیت ها و روابط روزمره آنها اختلال ایجاد کند.
چندین گزینه برای درمان اختلال اضطراب جدایی وجود دارد، از جمله انواع مختلف درمان، داروها یا ترکیبی از هر دو. برخی از افراد ممکن است درمان جایگزین مانند مدیتیشن را برای مدیریت برخی از علائم خود مفید بدانند.
اگر نگران این هستید که شما یا فرزندتان علائم اضطراب جدایی را دارید، با پزشک خود صحبت کنید. آنها می توانند شما را برای ارزیابی به یک روانپزشک ارجاع دهند.