دولوکستین و اس‌سیتالوپرام داروهای ضد افسردگی هستند. اگرچه این دو دارو شباهت هایی دارند، اما چند تفاوت کلیدی وجود دارد.
برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد شباهت ها و تفاوت های بین اس‌سیتالوپرام و دولوکستین و اینکه چرا یک پزشک ممکن است یکی از این داروها را بر دیگری برای درمان افسردگی توصیه کند، بخوانید.
تفاوت های کلیدی بین دولوکستین و اس‌سیتالوپرام
دولوکستین و اس‌سیتالوپرام از بسیاری جهات شبیه به هم و متفاوت هستند. هر دو معمولا برای درمان افسردگی و اختلالات اضطرابی مصرف می شوند. اما دولوکستین برای درمان سایر اختلالات نیز تایید شده است.
آنها همچنین به کلاس های دارویی مختلف تعلق دارند، مکانیسم های اثر کمی متفاوت دارند و ممکن است عوارض جانبی مختلفی ایجاد کنند.
اس‌سیتالوپرام متعلق به دسته ای از داروهای ضد افسردگی است که به عنوان مهارکننده های انتخابی بازجذب سروتونین (SSRIs) شناخته می شوند.
از طرف دیگر، دولوکستین به گروه داروهای مهارکننده بازجذب سروتونین- نوراپی نفرین (SNRI) تعلق دارد .
جدول زیر حقایق کلیدی را در مورد این دو دارو مقایسه می کند.
| مقایسه اس‌سیتالوپرام با دولوکستین | ||
|---|---|---|
| اس‌سیتالوپرام | دولوکستین | |
| کلاس دارویی | SSRI | SNRI |
| موارد استفاده مورد تایید FDA | اختلال افسردگی اساسی (MDD ) در بزرگسالان و کودکان 12 سال به بالا؛ اختلال اضطراب فراگیر (GAD) در بزرگسالان و کودکان 7 سال به بالا | اختلال افسردگی اساسی (MDD) در بزرگسالان؛ اختلال اضطراب فراگیر (GAD) در بزرگسالان و کودکان 7 سال به بالا؛ فیبرومیالژیا در بزرگسالان و کودکان 13 سال به بالا؛ درد نوروپاتیک محیطی دیابتی در بزرگسالان؛ درد مزمن اسکلتی عضلانی در بزرگسالان |
| فرم های دارویی | قرص خوراکی | کپسول خوراکی تاخیری |
| دوز توصیه شده برای افسردگی یا اضطراب | اختلال افسردگی اساسی یا اختلال اضطراب منتشر: 10-20 میلی گرم (میلی گرم) یک بار در روز. حداکثر دوز: 20 میلی گرم در روز | اختلال افسردگی اساسی: 30 میلی گرم دو بار در روز یا 60 میلی گرم یک بار در روز. اختلال اضطراب منتشر: 30-60 میلی گرم یک بار در روز. حداکثر دوز: 120 میلی گرم در روز |
کاربردهای دولوکستین و اس‌سیتالوپرام چیست؟
سازمان غذا و داروی ایالات متحده (FDA) اس‌سیتالوپرام و دولوکستین را برای درمان افسردگی و اضطراب تایید کرده است. با این حال، دولوکستین برای استفاده های دیگر نیز تایید شده است.
به طور خاص، FDA اس‌سیتالوپرام را برای درمان:
- افسردگی، که از نظر پزشکی به عنوان اختلال افسردگی اساسی (MDD) شناخته می شود ، در بزرگسالان و کودکان 12 سال و بالاتر
- اختلال اضطراب فراگیر (GAD) در بزرگسالان و کودکان 7 سال و بالاتر
موارد استفاده مورد تایید FDA توسط دولوکستین عبارتند از:
- MDD در بزرگسالان
- GAD در بزرگسالان و کودکان 7 سال و بالاتر
- درد ناشی از نوروپاتی محیطی دیابتی در بزرگسالان
- فیبرومیالژیا در بزرگسالان و کودکان 13 سال یا بیشتر
- درد مزمن (طولانی مدت) اسکلتی عضلانی در بزرگسالان
SSRI یا SNRI : چگونه کار می کنند؟
همه داروهای ضد افسردگی با تأثیر بر مواد شیمیایی خاص در مغز برای تنظیم خلق کار می کنند، اما مکانیسم دقیق نحوه عملکرد آنها بسته به کلاس دارویی متفاوت است.
سروتونین و نوراپی نفرین انتقال دهنده های عصبی هستند. انتقال دهنده های عصبی مواد شیمیایی هستند که به نورون ها (سلول های عصبی) در ارتباط کمک می کنند. این انتقال دهنده های عصبی نقش های کلیدی در تنظیم خلق و خو، رفتار، خواب و غیره دارند.
وقتی فردی افسردگی دارد، ممکن است به دلیل عدم تعادل شیمیایی در مغز او باشد. بدون مقدار کافی سروتونین و/یا نوراپی نفرین در دسترس، نورون ها ممکن است به طور موثر ارتباط برقرار نکنند که منجر به مشکل در تنظیم تغییرات خلق و سلامت روان می شود.
SSRI ها
SSRIها، از جمله اس‌سیتالوپرام ، با مسدود کردن بازجذب سروتونین در مغز عمل می‌کنند و سروتونین بیشتری را برای انتقال پیام‌ها بین نورون‌ها در دسترس قرار می‌دهند. این به افزایش سطح سروتونین و بهبود ارتباط بین سلول‌های مغز کمک می‌کند، که می‌تواند بر خلق تأثیر مثبت بگذارد.
همه SSRI ها مکانیسم یکسانی دارند، اما یک فرد ممکن است پاسخ بهتری به یک SSRI نسبت به دیگری داشته باشد. نمونه های دیگر از SSRI ها عبارتند از:
SNRI ها
SNRI ها مانند دولوکستین مکانیسم مشابهی دارند اما به جای یکی دو انتقال دهنده عصبی را هدف قرار می دهند.
با اتصال به گیرنده های خاص روی نورون ها، SNRI ها بازجذب سروتونین و نوراپی نفرین را مسدود می کنند و به تعداد بیشتری از این انتقال دهنده های عصبی اجازه می دهند در مغز فعال بمانند. این به بهبود ارتباط بین سلول های عصبی کمک می کند و ممکن است به کاهش علائم افسردگی یا اضطراب کمک کند.
همه SNRI ها به این شکل کار می کنند. با این حال، مانند SSRI ها، برخی از افراد ممکن است به یک SNRI بهتر از دیگری پاسخ دهند. نمونه هایی از SNRI های دیگر عبارتند از:
- افکسور (ونلافاکسین)
- لوومیلناسیپران
- دوسونلافاکسین
SSRI ها و SNRI ها چند هفته طول می کشد تا شروع به کار کنند و تنظیم دوز اغلب ضروری است. مهم است که با تجویز کننده خود پیگیری کنید تا در مورد هرگونه تغییر در علائم یا دوز صحبت کنید.
کدام یک برای افسردگی موثرتر است؟
دولوکستین بهتر است یا اس‌سیتالوپرام؟ پاسخ دادن به این سوال ممکن است دشوار باشد زیرا هر فرد ممکن است به هر دارویی واکنش متفاوتی نشان دهد.
با این حال، کارآزمایی‌های بالینی اطلاعاتی را ارائه می‌کنند که به مقایسه این دو دارو در مورد اینکه چقدر برای درمان افسردگی مؤثر هستند، کمک می‌کند.
محققان اثربخشی یک داروی ضد افسردگی را در آزمایش‌های بالینی با معیارهای ارزیابی مختلف، مانند مقیاس‌های رتبه‌بندی علائم، اندازه‌گیری می‌کنند.
مقیاس رتبه بندی علائم چیست؟
مقیاس رتبه بندی علائم یک سیستم اندازه گیری ارزیابی برای رتبه بندی علائم قبل از شروع درمان است. بعد از اینکه شرکت کنندگان دارو (یا دارونما) را برای مدت معینی مصرف کردند، تکرار می شود. یکی از این ابزارهای اندازه گیری مقیاس درجه بندی افسردگی همیلتون (HRSD) است.
در آزمایش‌های بالینی جداگانه، دولوکستین و اس‌سیتالوپرام در مقایسه با دارونما به طور مشابه در کاهش علائم افسردگی مؤثر بودند.
در مقایسه با دارونما، مصرف دولوکستین منجر به بهبود 10 تا 12 امتیازی در مقیاس درجه بندی افسردگی پس از دو ماه درمان شد. به طور مشابه، مصرف اس‌سیتالوپرام منجر به کاهش 12 امتیازی نسبت به دارونما پس از دو ماه شد.
کارآزمایی بالینی سر به سر روش بهتری برای اندازه گیری اثربخشی نسبی دو دارو است. چند کارآزمایی دولوکستین و اس‌سیتالوپرام را برای MDD مقایسه کرده‌اند. در اینجا آنچه این مطالعات نشان داد:
- یک کارآزمایی دولوکستین و اس‌سیتالوپرام را برای MDD مقایسه کرد. پس از هشت هفته، شرکت‌کنندگانی که اس‌سیتالوپرام مصرف کردند، نسبت به کسانی که از دولوکستین استفاده کردند، علائم افسردگی را کاهش دادند.
- مطالعه دیگری دولوکستین و اس‌سیتالوپرام را در یک دوره هشت ماهه مقایسه کرد. در این مطالعه، هر دو دارو به بهبودهای مشابهی در علائم افسردگی منجر شدند. تنها تفاوت قابل توجه در نتایج این بود که اس‌سیتالوپرام در بهبود علائم مرتبط با خواب بهتر بود.
متاآنالیز ابزار دیگری است که می تواند به محققان در نتیجه گیری بر اساس داده های چندین مطالعه فردی کمک کند.
یک متاآنالیز در سال 2018، مطالعات مختلف دولوکستین و اس‌سیتالوپرام را برای مقایسه این دو دارو بررسی کرد. به طور کلی، نتایج نشان می دهد که دولوکستین و اس‌سیتالوپرام به طور مشابه در کاهش علائم افسردگی موثر هستند.
خلاصه
در نهایت، اس‌سیتالوپرام و دولوکستین به طور مشابه برای درمان افسردگی موثر هستند. با این حال، نتایج فردی می تواند متفاوت باشد.
اگر یکی از این داروها به خوبی کار نمی کند، امتحان کردن دیگری یک گزینه باقی می ماند. تصمیم به ماندن در یک داروی ضد افسردگی خاص در مقابل تغییر به یک داروی دیگر، اغلب به میزان تحمل دارو توسط فرد خلاصه می شود.
عوارض جانبی دولوکستین در مقابل اس‌سیتالوپرام: کدام یک قابل تحمل تر است؟
اکثر افراد می توانند دولوکستین یا اس‌سیتالوپرام را بدون داشتن عوارض جانبی مصرف کنند و در صورت بروز، معمولاً موقتی یا خفیف هستند.
از آنجایی که این داروها به طور مشابه در بدن عمل می کنند، بسیاری از عوارض جانبی بالقوه مشابهی دارند.
عوارض جانبی خفیفی که برای دولوکستین و اس‌سیتالوپرام رایج است عبارتند از:
- حالت تهوع
- افزایش تعریق
- عوارض جنسی، مانند اختلال نعوظ ، مشکل در رسیدن به ارگاسم، یا کاهش میل جنسی
برخی از عوارض جانبی خفیف منحصر به یک دارو هستند. مصرف دولوکستین همچنین ممکن است منجر به خشکی دهان ، یبوست و کاهش اشتها شود. کسانی که اس‌سیتالوپرام مصرف می کنند ممکن است بی خوابی یا خستگی را تجربه کنند.
بر اساس مطالعات مقایسه ای، اس‌سیتالوپرام به طور کلی یک داروی قابل تحمل است و عوارض جانبی کمتری نسبت به دولوکستین دارد. در کارآزمایی‌های سر به سر و سایر مطالعات، شرکت‌کنندگان بیشتری مصرف دولوکستین را به دلیل عوارض جانبی متوقف کردند تا کسانی که از اس‌سیتالوپرام استفاده می‌کردند.
هشدارها
اگرچه نادر است، اما مصرف دولوکستین یا اس‌سیتالوپرام ممکن است منجر به عوارض جانبی شدید شود. مثالها عبارتند از:
- سندرم سروتونین ، یک واکنش خطرناک ناشی از مقدار بیش از حد سروتونین در بدن
- تشنج
- افزایش خطر خونریزی
- اختلال در توانایی کار با ماشین آلات یا وسایل نقلیه
- گلوکوم زاویه بسته ، یک بیماری چشم
- حساسیت مفرط یا واکنش آلرژیک شدید
- کاهش سطح سرمی سدیم (هیپوناترمی)
مصرف دولوکستین ممکن است منجر به عوارض جانبی بالقوه شدید شود. این موارد عبارتند از:
- آسیب کبدی
- اختلال در کنترل قند خون
- فشار خون پایین هنگام ایستادن ، منجر به زمین خوردن می شود
- افزایش فشار خون
علاوه بر این، هر دوی دولوکستین و اس‌سیتالوپرام دارای یک هشدار جعبه ای هستند که جدی ترین هشداری است که FDA ارائه می دهد.
این هشدار از افزایش خطر افکار و رفتارهای خودکشی که هر دو دارو ممکن است در کودکان یا بزرگسالان جوان ایجاد کنند صحبت می کند. آنها نظارت دقیق را برای افرادی که دولوکستین یا اس‌سیتالوپرام را شروع می کنند برای هر گونه افکار یا رفتارهای خودکشی بدتر یا ظهور تشویق می کنند.
تداخلات دارویی
اس‌سیتالوپرام و دولوکستین با بسیاری از داروهای دیگر تداخل دارند. این تداخلات ممکن است اثربخشی داروها را محدود کند یا خطر عوارض جانبی را افزایش دهد.
دولوکستین و اس‌سیتالوپرام نباید با مهارکننده های مونوآمین اکسیداز (MAOIs) مصرف شوند ، به این معنی که آنها نباید همزمان یا در عرض 14 روز از یکدیگر مصرف شوند. MAOIها عبارتند از ایزوکاربوکسازید، لینزولید و متیلن بلو. مصرف MAOI با داروهای ضد افسردگی ممکن است خطر ابتلا به سندرم سروتونین را به طور خطرناکی افزایش دهد.
اگرچه شدت کمتری دارد، برخی از داروهای دیگر ممکن است با اس‌سیتالوپرام و دولوکستین تداخل داشته باشند، مانند:
- داروهای ضد پلاکت یا ضد انعقاد، مانند جانتوون (وارفارین) یا آسپرین، ممکن است منجر به افزایش خطر خونریزی شوند.
- سایر گروه‌های دارویی که سروتونین را افزایش می‌دهند، زیرا می‌توانند خطر ابتلا به سندرم سروتونین را افزایش دهند. به عنوان مثال می توان به تریپتان ها مانند سوماتریپتان، داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای مانند آمی تریپتیلین و برخی مواد افیونی مانند متادون اشاره کرد .
برخی از داروهای اضافی با دولوکستین تداخل دارند اما اس‌سیتالوپرام ندارند. مثالها عبارتند از:
- داروهایی که برخی از آنزیم های کبدی مانند سیپروفلوکساسین، سایمتیدین و فلووکسامین را مهار می کنند (مسدود می کنند). این فعل و انفعالات ممکن است اثربخشی دولوکستین را کاهش دهد.
- آنتی اسیدها مانند کربنات کلسیم. اینها از جذب موثر دولوکستین توسط بدن جلوگیری می کنند و به طور بالقوه اثر آن را کاهش می دهند.
این فهرست کاملی از داروهایی نیست که ممکن است با دولوکستین یا اس‌سیتالوپرام تداخل داشته باشند. قبل از ترکیب داروها، با یک پزشک یا داروساز مشورت کنید.
انتخاب بین دولوکستین و اس‌سیتالوپرام
هنگام تصمیم گیری بین دولوکستین و اس‌سیتالوپرام باید چندین فاکتور را در نظر گرفت.
اگرچه هر دو به طور یکسان برای درمان افسردگی در برخی افراد موثر هستند، برخی دیگر ممکن است موفقیت یکسانی نداشته باشند. اگر یکی از این داروها باعث بهبودی نشود، آزمایش داروی دیگر ممکن است موثر باشد.
نکته مهم دیگر عوارض جانبی است. برخی از مطالعات نشان می دهد که اس‌سیتالوپرام درمان موثر با عوارض جانبی قابل تحمل تر را ارائه می دهد. بنابراین، در نظر گرفتن عوارض جانبی احتمالی هنگام انتخاب یکی از این داروها ضروری است.
صحبت با یک پزشک هنگام انتخاب یکی از این داروها بهترین کار را خواهد داشت. این متخصص پیشینه سلامتی شما و عوامل کلیدی را که باید برای اطمینان از مراقبت ایمن و موثر با دولوکستین یا اس‌سیتالوپرام مورد توجه قرار دهند، درک خواهد کرد.
خلاصه
اس‌سیتالوپرام و دولوکستین دو داروی ضد افسردگی هستند که معمولا برای مدیریت افسردگی و اضطراب مصرف می شوند. اس‌سیتالوپرام متعلق به کلاس داروهای SSRI است، در حالی که دولوکستین بخشی از کلاس داروهای SNRI است.
کارآزمایی‌های بالینی نشان می‌دهند که این داروها به طور مشابه مؤثر هستند، اما پاسخ‌های فردی ممکن است متفاوت باشد.
اگرچه هر دو دارو معمولاً ممکن است عوارض جانبی مانند حالت تهوع و اختلال عملکرد جنسی ایجاد کنند، دولوکستین در مقایسه با اس‌سیتالوپرام عوارض جانبی بیشتری دارد. هر دو دارو می توانند با داروهای مختلف تداخل داشته باشند، اما تداخلات دولوکستین ممکن است به طور قابل توجهی در اثربخشی آن اختلال ایجاد کند.
هنگام انتخاب بین دو دارو، پزشک شما باید عواملی مانند پاسخ فردی، پروفایل عوارض جانبی و تداخلات را در نظر بگیرد.