اروتومانیا (خودمعشوقپنداری یا روانپریشیِ عاشقانه،) که به سندرم دکلرامبو نیز معروف است،در کتابچه راهنمای آماری تشخیصی اختلالات روانی، ویرایش پنجم (DSM-5)، به عنوان زیرگروه ناشایع اختلال هذیانی طبقه بندی شده است. افراد مبتلا به ارتومانیا غالبا خانمهایی هستند که بدون هیچ مدرک یا تاییدیهای این باور را تجربه میکنند که فردی با موقعیت اجتماعی بالاتر، یک شخصیت معتبر یا یک فرد مشهور عاشق یا حتی در رابطه با اوست.
هذیان می تواند تمرین خودآگاهی – و درک اینکه حمایت ضروری است – را به ویژه چالش برانگیز کند، که گاهی منجر به بحران های روانی یا نیاز به بستری شدن در بیمارستان می شود.
این مقاله هذیان های اروتومیک را شامل علائم، تشخیص، عوامل خطر، درمان و راهبردهای مقابله ای توضیح می دهد. همچنین مواردی را که ممکن است برای ارتومانیا نیاز به بستری شدن در بیمارستان باشد پوشش می دهد.
نمونه هایی از هذیان ها در ارتومانیا
هذیان ها در اروتومانیا بر این است که شخص دیگری عاشق یا شیفته فردی است که این بیماری را تجربه می کند. رفتارهای مرتبط شامل رویاپردازی، خیال پردازی و وسواس فکری است.
نمونه هایی از هذیان عبارتند از:
- باور اینکه یک فرد او را دوست دارد
- باور یک فرد در رابطه با اوست
- باور اینکه فرد می خواهد با او تماس گرفته شود
- باور اینکه شخص در حال گذاشتن علائم یا پیام است
- باور اینکه شخص مشغولیت ذهنی با او دارد.
هذیان در ارتومانیا با استفاده از معیارهای زیر تشخیص داده می شود:
- علائم بیش از یک ماه طول می کشد.
- هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد هذیان ناشی از اسکیزوفرنی است.
- هیچ آسیب قابل توجهی یا رفتار عجیب/غریب همزمان وجود ندارد.
- اگر اپیزودهای خلقی رخ دهد، به اندازه هذیان دوام نمیآورند.
هذیان یک باور نادرست تزلزل ناپذیر علیرغم وجود شواهد بر خلاف آن است. در هسته هر هذیان، تعبیر نادرست نشانه ها وجود دارد.
آیا تست ارتومانیا وجود دارد؟
هیچ آزمایشی برای ارتومانیا وجود ندارد، اما ممکن است نشانه هایی وجود داشته باشد که فردی دچار هذیان های اروتومیک شده است. نشانههای ارتومانیا شامل هذیانهای سایبری و سایر رفتارهای آزاردهنده و نظارتی است که ممکن است قانون را زیر پا بگذارد و منجر به عواقب قانونی برای فردی شود که دچار توهمات جنسی میشود.
برخی از افراد مبتلا به اختلال هذیانی ممکن است به طرز فریبنده ای خوب عمل کنند، به جز زمانی که اروتومانی باعث ایجاد مشکلاتی شود. روانپزشک میتواند علائم و سابقه سلامتی را ارزیابی کند، و همچنین سایر علل بالقوه زمینهای هذیان را رد کند.
برخی از افراد مبتلا به اختلال هذیانی ممکن است به طرز فریبنده ای خوب عمل کنند، به جز زمانی که اروتومانی باعث ایجاد مشکلاتی شود. روانپزشک میتواند علائم و سابقه سلامتی را ارزیابی کند، و همچنین سایر علل بالقوه زمینهای هذیان را رد کند.
علل ارتومانیا
علت اروتومانی به خوبی مطالعه نشده و یا به خوبی درک نشده است. مانند سایر علائم روانپزشکی، گفته می شود که عوامل خطر مؤثری وجود دارد که بر احتمال تجربه هذیان در فرد تأثیر می گذارد.
عوامل خطر هذیان عبارتند از:
- استعداد ژنتیکی/سابقه خانوادگی روان پریشی
- عوامل بیولوژیکی مانند بیماریهای طبی و اختلالات مصرف مواد
- عوامل روانی مانند عزت نفس پایین و استرس شدید
- تشخیص قبلی اختلال شخصیت پارانوئید
- عوامل محیطی مانند انزوای اجتماعی
- آسیب مغزی تروماتیک
- نشانه یک بیماری عصبی مانند بیماری آلزایمر یا زوال عقل
استرس، و به ویژه استرس آسیب زا، محرکی برای اپیزودهای سلامت روان و تجربیات روان پریشی از جمله هذیان است.
درمان ارتومانیا
دارو
دارودرمانی نقش اصلی در درمان اروتومانیا دارد و برای کمک به مدیریت هذیان و جلوگیری از بدتر شدن آنها ضروری است. تحقیقات در مورد اینکه دقیقاً چگونه داروهای ضد روان پریشی برای درمان اختلالات هذیانی کار می کنند بسیار اندک است. بسیاری از آنچه شناخته شده است مبتنی بر درمان هذیان در اسکیزوفرنی است.
روان درمانی
مانند سایر هذیان ها، هذیان های شهوانی مبتنی بر باورهای ثابت و بی اساس است. کمک گرفتن در هنگام تجربه علائم روان پریشی می تواند پیچیده باشد. این به این دلیل است که افرادی که دچار هذیان می شوند ممکن است متوجه نشوند که برای تغییر تفکر خود به حمایت، درمان یا کمک دیگری نیاز دارند.
پرداختن به ارتومانیا در درمان ممکن است. می تواند به جلب توجه به سمت اهداف سالم تر، رضایت بخش تر و سازنده تر کمک کند.
درمان شناختی رفتاری (CBT) برای روان پریشی یک گزینه مبتنی بر شواهد برای کاهش پریشانی و ناتوانی مربوط به تجربه هذیان است. کار با درمانگر مناسب می تواند به بهبود علائم کمک کند. خانواده درمانی همچنین می تواند نقش درمانی در آموزش و جلب حمایت اعضای خانواده داشته باشد.
یک اتحاد درمانی قوی، به معنای یک رابطه کاری سالم بین یک بیمار و درمانگر او یا سایر ارائه دهندگان سلامت روان، در درمان ضروری است. یافتن درمانگر یا مشاور و تیم مراقبت های بهداشتی مناسب برای همکاری می تواند تفاوت را ایجاد کند.
در هر حال رواندرمانی درمان اصلی و خط اول اروتومانیا یا سایر اختلالات روانپریشی نیست و به تنهایی موثر نمی باشد. رواندرمانی به عنوان درمان درجه دوم و همراه با مصرف داروهای آنتی سایکوتیک در درمان اروتومانیا موثر است.
موثرترین شکل درمان هذیان، ترکیبی از رواندرمانی و داروهای ضد روان پریشی است.
بحران روانپزشکی و بستری شدن در بیمارستان برای اروتومانیا
اگر فردی که دچار هذیان می شود خطری برای خود یا شخص دیگری باشد، ممکن است نیاز به بستری شدن در بیمارستان باشد. در بیمارستان، یک تیم مراقبت های بهداشتی می تواند علائم را تحت نظر داشته باشد و از ایمنی در طول هذیان های اروتومیک فعال و در طول تغییر دارو اطمینان حاصل کند.
مراقبت های بستری ممکن است در طول تغییرات دارویی ضروری باشد مانند:
- کاهش یک دارو
- قطع یک دارو
- جایگزینی یک دارو با داروی دیگر (یا ترکیبی از داروها)
اثرات تعقیب
افرادی که هدف وسواس شخصی قرار میگیرند، بهویژه زمانی که رفتارهای تعقیبکننده و بحرانهای روانی درگیر میشوند، خشونت جنسی یا جنسی را تجربه میکنند. مطالعات، تعقیب را با علائم زیر مرتبط کرده اند:
- اضطراب و حملات پانیک
- ترس ها و فلاش بک ها
- افکار مزاحم
- افسردگی
- بی اعتمادی و مشکلات روابط
- کناره گیری اجتماعی
- خودکشی
چگونه با امیال ارتومانیک کنار بیایم
فردی که دچار هذیان شهوانی می شود ممکن است متوجه نشود که به استراتژی های مقابله ای سالم تر دیگری نیاز دارد. اگرچه راه هایی برای مقابله با توهم وجود دارد.
کارشناسان راه های زیر را برای مقابله با علائم روان پریشی از جمله هذیان پیشنهاد می کنند:
- به حمایت اجتماعی و اجتماعی ، از جمله آموزش، اشتغال، یا مسکن دسترسی داشته باشید .
- در گروه های خودیاری با دیگرانی که تجربیات مشابهی دارند شرکت کنید.
- اکانت های رسانه های اجتماعی را غیرفعال، حذف و/یا اجتناب کنید.
- از مصرف الکل و سایر مواد که می توانند علائم را بدتر کنند خودداری کنید.
- انواع مختلف درمان از جمله درمان تروما و هنر درمانی را امتحان کنید .
- به یک برنامه خواب منظم پایبند باشید، مواد مغذی کافی بخورید، هیدراته بمانید.
- درگیر فعالیت های سالم، از جمله فعالیت بدنی و تکنیک های تمدد اعصاب باشید .
خلاصه
تجربه هذیانهای شهوانی به این معنی است که شخصی معتقد است شخص دیگری که معمولاً از موقعیت اجتماعی بالاتری برخوردار است، عاشق آنهاست بدون هیچ مدرکی که چنین چیزی را نشان دهد. به دلیل ماهیت ثابت و بیپایه هذیان، درمان نسبتاً غیرمعمول اما چالش برانگیز است.
عوامل خطر عبارتند از سابقه خانوادگی، بیماریهای پزشکی، از جمله بیماریهی سیستم عصبی و اختلالات مصرف مواد، و محرک هایی مانند آسیب ناشی از استرس تروماتیک.
نشانه ها شامل خیال پردازی، وسواس و تعقیب است. گزینه های درمانی شامل درمان، داروهای ضد روان پریشی و در برخی موارد بستری شدن در بیمارستان برای تثبیت سلامت روان است. مقابله می تواند شامل دسترسی به حمایت های اجتماعی و گروه های خودیاری با همسالان باشد.