کودکان مبتلا به اضطراب ممکن است علائم را کاملاً مانند بزرگسالان نشان ندهند. برای مثال، ممکن است علاوه بر ترس و نگرانی، عصبانیت یا تحریک پذیری را نیز از خود بروز دهند.
قابل درک است که والدین در مورد اضطراب فرزند خود نگران باشند، اما مهم است که بدانید برخی از اضطراب های دوران کودکی طبیعی و قابل انتظار است. با این حال، برخی از کودکان دارای اختلالات اضطرابی هستند. خوشبختانه، کارهایی وجود دارد که والدین می توانند برای کمک به فرزندان خود برای درمان و مقابله با احساس اضطراب انجام دهند.
اضطراب های رایج دوران کودکی
مورادی هستند که به طور معمول باعث نگرانی و اضطراب کودکان در سنین مختلف می شود. موقعیت های جدید، وظایف چالش برانگیز و حتی افراد ناآشنا می توانند هر از چند گاهی منجر به ترس و اضطراب در کودکان شوند.
سایر ترس های متناسب با سن عبارتند از:
- اضطراب غریبه از 7 تا 9 ماهگی شروع می شود و در حدود 3 سالگی برطرف می شود
- ترس از تاریکی، هیولاها، حشرات و حیوانات در کودکان پیش دبستانی
- ترس از ارتفاع یا طوفان در کودکان کوچکتر در سن مدرسه
- در کودکان و نوجوانان در سن مدرسه بزرگتر نگران مدرسه و دوستان باشید
این ترس های دوران کودکی طبیعی هستند و معمولاً با بزرگتر شدن کودک به خودی خود کاهش می یابند. برای نشان دادن علائم واقعی یک اختلال اضطرابی بیش از اضطراب گاه به گاه، که می تواند طبیعی باشد، نیاز است.
علائم و نشانه‌ها در کودکان مبتلا به اضطراب
به همان اندازه که گاه به گاه داشتن اضطراب رایج است، در کودکان نیز اختلالات اضطرابی رایج است. در حالی که تخمین های شیوع متفاوت است، مراکز کنترل و پیشگیری از بیماری (CDC) بیان می کند که 7.1٪ از کودکان بین 3 تا 17 سال دارای اضطراب قابل تشخیص هستند.
کودکان با علائم واقعی اضطراب ممکن است علائمی را تجربه کنند که عبارتند از:
- خشم یا پرخاشگری
- اجتناب از موقعیت های خاص
- شب ادراری
- تغییرات در اشتها
- خستگی
- در مدرسه دچار مشکل شدن
- سردرد
- تحریک پذیری
- تنش عضلانی
- عادات عصبی مانند جویدن ناخن
- کابوس ها
- امتناع از رفتن به مدرسه
- بی قراری
- کناره گیری اجتماعی
- دل درد
- مشکل در تمرکز
- مشکل در خواب (بی خوابی)
فراوانی و ظهور علائم بسته به ماهیت اضطراب می تواند متفاوت باشد. برخی از ترس ها (مانند اضطراب اجتماعی یا فوبیا) ممکن است توسط موقعیت ها، اشیاء یا تنظیمات خاص ایجاد شوند. انواع دیگر اضطراب، مانند اختلال اضطراب فراگیر یا اختلال هراس، می تواند منجر به علائمی شود که با فراوانی بیشتری رخ می دهد.
سایر شاخص‌های نگرانی عبارتند از علائمی که در توانایی کودک برای یادگیری، تعامل با همسالان، خواب شبانه یا عملکرد عادی در زندگی روزمره اختلال ایجاد می‌کنند.
ترس‌های عادی دوران کودکی که فراتر از سنی که انتظار می‌رود محو شوند (مانند ترس از تاریکی یا دوری از والدین پس از سن پیش‌دبستانی) باقی می‌مانند.
انواع اضطراب دوران کودکی
مانند بزرگسالان، کودکان نیز می توانند اختلالات اضطرابی دیگری داشته باشند که از اضطراب جدایی و اختلال وسواس فکری-اجباری (OCD) تا حملات پانیک را شامل می شود. تشخیص برخی از علائم اضطراب آسان تر است، اما تشخیص سایر اختلالات اضطرابی کمی سخت تر است.
برخی از انواع مختلف اضطراب دوران کودکی عبارتند از:
اضطراب جدایی
اضطراب جدایی شامل ترس اغراق آمیز از جدا شدن از والدین و مراقبان است. این نوع اضطراب در کودکان خردسال رایج است اما معمولاً زمانی که کودک در حدود 3 یا 4 سالگی است شروع به کاهش می‌کند. یا امتناع از رفتن به مدرسه
اختلال اضطراب فراگیر
به عنوان بخشی از تشخیص اختلال اضطراب فراگیر (GAD) ، کودک باید شواهدی از ترس و نگرانی بیش از حد (که می تواند به عنوان علائم بالا ظاهر شود) به مدت شش ماه یا بیشتر داشته باشد و باید توسط بیش از یک چیز تحریک شود. مانند مضطرب بودن در مورد کار، مدرسه و دوستان.
همچنین کودک مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر در کنترل احساس نگرانی خود دچار مشکل می شود و باعث ناراحتی و نوعی اختلال می شود. به عنوان مثال، آنها ممکن است از نخوابیدن آنقدر تحریک پذیر باشند که در حفظ دوستان خود با مشکل مواجه شوند یا به دلیل عدم تمرکز نمرات آنها کاهش یابد.
کودکان مبتلا به اختلال اضطراب فراگیر ممکن است علائم جسمی مانند سردرد، درد شکم و درد و درد عضلانی نیز داشته باشند.
فوبیای خاص
علاوه بر یک اختلال اضطراب فراگیر، کودکان می توانند فوبیای خاص تری نیز داشته باشند. آنها مضطرب و نگران می شوند، اما فقط در مورد محرک های بسیار خاص، مانند رعد و برق، عنکبوت، تنها ماندن، یا رفتن به استخر و غیره.
اگرچه این کودکان ممکن است گریه کنند و ممکن است اگر در اطراف والدین خود باشند یا فکر کنند در اطراف چیزی هستند که واقعاً از آن می ترسند، گریه کنند و ممکن است به والدین خود بچسبند، خوشبختانه، بیشتر بچه ها از این نوع اختلال اضطراب رشد می کنند.
اختلال وسواس فکری عملی
کودکان مبتلا به OCD ممکن است افکار مزاحم مکرر (وسواس) در مورد چیزهای خاصی را همراه با رفتارهای تکراری یا اعمال ذهنی (اجبار) که انجام می دهند، مانند شستن زیاد دست ها، بررسی مکرر چیزها، یا تکرار کلمات یا عبارات خاص داشته باشند. به خودشان در پاسخ به وسواس ها.
حملات پانیک
اگرچه در کودکان غیرمعمول است، اما حملات پانیک نوع دیگری از اختلال اضطرابی است که در سال های بعدی نوجوانی شایع تر می شود. علاوه بر ترس یا ناراحتی شدید، تعریف حمله پانیک مستلزم چهار یا بیشتر از علائم زیر است:
- احساس غیرواقعی بودن (غیرواقعی) یا جدا شدن از خود (شخصیت زدایی)
- درد قفسه سینه
- لرز یا گرگرفتگی
- سرگیجه
- احساس خفگی
- ترس از دست دادن کنترل
- احساس تنگی نفس
- حالت تهوع یا درد شکم
- بی حسی یا سوزن سوزن شدن (پارستزی)
- تپش قلب یا ضربان قلب سریع
- تعریق
- تکان دادن
سکوت انتخابی
از بین تمام اختلالات اضطرابی در کودکان، سکوت انتخابی شاید یکی از مواردی است که معمولاً نادیده گرفته می شود، زیرا مردم فکر می کنند این کودکان بسیار خجالتی هستند. کودکان مبتلا به سکوت انتخابی در واقع از صحبت کردن خودداری می کنند و ممکن است فقط با اعضای نزدیک خانواده در خانه صحبت کنند. در مدرسه یا در موقعیت‌های دیگر، اغلب مضطرب می‌شوند و زمانی که از آنها انتظار می‌رود صحبت کنند بسیار ناراحت می‌شوند.
به کودکی با اضطراب کمک کنید
خوشبختانه، اختلالات اضطرابی شرایط قابل درمان هستند. اگر علائم اضطراب در فعالیت های عادی روزانه کودکان شما اختلال ایجاد می کند، با متخصص اطفال، روانشناس کودک و/یا روانپزشک کودک صحبت کنید. برای بچه های سن مدرسه، یک مشاور راهنمایی مدرسه نیز می تواند پشتیبانی، مشاوره و ارجاع برای ارزیابی و درمان بیشتر ارائه دهد.
همچنین توجه به این نکته مهم است که دقیقاً مانند زنان بالغ، دختران تقریباً دو برابر پسران اضطراب را تجربه می کنند. از آنجایی که اضطراب در صورت درمان نشدن بدتر می شود، کارشناسان پیشنهاد می کنند که تمام دختران 13 ساله و بالاتر باید در طول معاینات معمول سلامت از نظر اضطراب غربالگری شوند.
همچنین کارهایی وجود دارد که والدین می توانند در خانه انجام دهند تا به کودکان کمک کنند تا یاد بگیرند چگونه احساسات خود را از اضطراب مدیریت کنند.
تاکتیک هایی که ممکن است کمک کند:
- از چیزی که فرزندتان از آن می ترسد اجتناب نکنید . در حالی که این ممکن است باعث تسکین کوتاه مدت شود، استفاده از اجتناب به عنوان یک مکانیسم مقابله، اضطراب را تقویت می کند و در طول زمان آن را بدتر می کند.
- راحتی ارائه دهید و پاسخ های مثبت را الگو برداری کنید . به نگرانی های فرزندتان گوش دهید، اما مراقب باشید که این ترس ها را تقویت نکنید. درعوض، به کودک خود کمک کنید تا تکنیک‌های آرام‌سازی را تمرین کند و در عین حال پاسخ‌های مناسب و بدون ترس را به منبع اضطراب فرزندتان الگوبرداری کند.
- به کودک خود کمک کنید تا ترس خود را تحمل کند . اجازه دادن به فرزندتان برای قرار گرفتن تدریجی در معرض منبع ترس خود در حالی که از تکنیک های آرام سازی برای آرام کردن پاسخ ترس خود استفاده می کند، می تواند به او کمک کند تا پریشانی را بیاموزد و در نهایت یاد بگیرد که چیزی برای ترس وجود ندارد.
روش‌هایی که والدین با اضطراب کنار می‌آیند می‌تواند بر نحوه برخورد کودکان با ترس‌هایشان تأثیر بگذارد. در حالی که والدین نباید وانمود کنند که اضطراب ندارند، اما باید به بچه ها نشان دهند که این چیزی است که می توان با آرامش تحمل کرد و به طور موثر مدیریت کرد.