اختلال اسکیزوافکتیو نوعی بیماری روانی است که دارای ویژگی های اسکیزوفرنی و اختلال خلقی است. اختلال اسکیزوافکتیو دو نوع دارد: نوع دوقطبی و نوع افسردگی.
یکی از ویژگی های بارز اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی، وجود دوره های شیدایی است . دوره‌های شیدایی شامل دوره‌هایی از احساسات شدید، از شادی تا خشم است.
اختلال اسکیزوافکتیو با چنان فراوانی اشتباه تشخیص داده می شود که برخی از آنها خواستار ریشه کن کردن این اختلال از DSM-5 شده اند. این به این دلیل است که علائم آن با بسیاری از بیماری‌های روانی دیگر همپوشانی دارد و تشخیص آن را چالش برانگیز می‌کند و در نتیجه موانع درمان را افزایش می‌دهد.
اختلال دوقطبی یک اختلال خلقی است که در یک طیف، با سیکلوتایمیا خفیف ترین تشخیص و دوقطبی I شدیدترین تشخیص است. با توجه به تنوع در این اختلال خلقی، می توان تصور کرد که تجربه آن علائم در کنار ویژگی های اسکیزوفرنی چقدر دشوار است.
آیا انواع مختلفی از اختلال دوقطبی وجود دارد؟
سابقه اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی
قبل از اینکه این بیماری اختلال اسکیزوافکتیو نامیده شود، به عنوان «روان پریشی اسکیزوافکتیو» شناخته می شد که اولین بار توسط روانپزشک جاکوب کاسانین در سال 1933 شناسایی شد.
نزدیک به 20 سال بعد، ویرایش های اول و دوم DSM اختلال اسکیزوافکتیو را به عنوان گونه ای از اسکیزوفرنی و نوعی اختلال روان پریشی طبقه بندی کرد.
پس از تلاش پزشکان برای تشخیص درست بیماران، اختلال اسکیزوافکتیو در DSM-III-R در سال 1987 به یک تشخیص تبدیل شد.
اختلال اسکیزوافکتیو و اسکیزوفرنی: چه تفاوت هایی دارند؟
علائم اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی
قبل از اینکه به علائم اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی بپردازیم، لازم است به یاد داشته باشیم که هیچ یک از علائم را نمی توان برای تشخیص این بیماری با مواد القا کرد. به این معنی که اگر شما ماده‌ای مصرف کرده‌اید که منجر به یکی از علائم اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی می‌شود، آنگاه نمیتوان این تشخیص را مطرح نمود.
اول، علائم روان پریشی وجود دارد که منعکس کننده ویژگی های اسکیزوفرنی است، مانند:
- توهم
- هذیان
- گفتار نابسامان(گفتار نامنسجم، به عنوان مثال، پریدن از موضوعی به موضوع دیگر)
- رفتار نابسامان(مثلاً خنده های نامناسب در میان بحران، عصبانی شدن غیرمنتظره یا رفتار کودکانه).
بعد ویژگی های دوقطبی هستند. برای تمایز بین نوع دوقطبی و نوع افسرده، توجه داشته باشید که افراد دارای نوع افسرده فقط خلق افسرده را تجربه می کنند در حالی که افراد دارای نوع دوقطبی رفتار شیدایی را تجربه خواهند کرد. افراد مبتلا به نوع دوقطبی ممکن است موارد زیر را تجربه کنند:
- احساس سرخوشی غیرقابل توضیح
- افزایش انرژی
- ولخرجی بیش از حد
- رفتار جنسی نامشخص
- اعمال تکانشی که پیامدهای منفی دارد
علل اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی
در حالی که محققان علت دقیق اختلال اسکیزوافکتیو را نمی دانند، دلایل احتمالی وجود دارد. بیایید نگاهی به آنها بیندازیم.
پیوند ژنتیکی
اختلال اسکیزوافکتیو و اختلال دوقطبی هر دو دارای یک پیوند ژنتیکی هستند. بنابراین، اگر فردی در خانواده شما به این بیماری مبتلا باشد، احتمال ابتلا به این بیماری بیشتر است. با این حال، این یک تضمین نیست، و متخصصان به سختی شروع به لمس تأثیر شیمی مغز بر ایجاد اختلال اسکیزوافکتیو می کنند.
اگرچه تحقیقات در مورد رابطه بین این دو هنوز در حال توسعه است، اسکن مغز می تواند به محققان کمک کند تا بیشتر در مورد ساختار مغز درک کنند تا تعیین کنند آیا می تواند با تشخیص اختلال اسکیزوافکتیو مرتبط باشد یا خیر.
سایر عوامل
برخی از عوامل می توانند باعث ایجاد اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی شوند. به خاطر داشته باشید که این عوامل به تنهایی برای ایجاد اختلال اسکیزوافکتیو کافی نیستند. با این حال، اگر در حال حاضر عوامل خطر مانند یکی از بستگان نزدیک مبتلا به این بیماری وجود داشته باشد، این عوامل می توانند شرایط را برای ایجاد و بروز کامل تحت فشار قرار دهند.
رویدادهای استرس زا – در امتداد خطوط تروما، مبارزات مالی ، از دست دادن مسکن پایدار، پایان دادن به یک رابطه یا از دست دادن حمایت اجتماعی قابل توجه – می توانند منجر به شروع علائم شوند.
سوء مصرف مواد، از جمله سوء مصرف الکل، می تواند علائم را تشدید کند و به ویژه برای کسانی که اختلال اسکیزوافکتیو را تجربه می کنند، دردسرساز باشد.
تشخیص اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی
تشخیص اختلال اسکیزوافکتیو به ویژه چالش برانگیز است زیرا علائم آن با بسیاری از اختلالات دیگر همپوشانی دارد. علاوه بر این، تنوع زیادی در نحوه و زمان بروز این علائم وجود دارد.
ناامید نشوید – امیدی برای تشخیص صحیح وجود دارد. بهترین قدم اول برای تشخیص، شروع درمان با یک درمانگر دارای مجوز متخصص در اختلالات اسکیزوافکتیو است. آنها می توانند علائم شما را ردیابی کنند، با روانپزشک همکاری کنند و در طول زمان به تشخیص دقیق برسند.
درمان اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی
درمان موثر برای اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی وجود دارد. در زیر مروری بر گزینه های درمانی این اختلال ارائه می شود.
دارو
اولین خط حمایت دارو است. به دنبال یک روانپزشک با تجربه در اختلال اسکیزوافکتیو باشید تا داروی مناسب برای شما پیدا کند.
گزینه های دارویی شامل تثبیت کننده های خلق و داروهای ضد روان پریشی است.
روان درمانی
نوع دوم درمان، روان درمانی مستمر است. درمان شناختی رفتاری (CBT) رایج ترین شکل درمانی توصیه شده است.
در CBT، کنترل تکانه را توسعه خواهید داد، مهارت های ارتباطی خود را افزایش می دهید و استراتژی های خاصی برای مدیریت محرک های زندگی خود ایجاد می کنید.
حتی نوعی از CBT به نام CBTp وجود دارد که درمان شناختی-رفتاری مخصوصاً برای روان پریشی است. این شکل از درمان یک مکمل عالی برای دارو است.
استطاعت درمان می تواند مانعی در یافتن تسکین باشد. خوشبختانه، اکثر ارائه دهندگان بیمه بزرگ پوشش سلامت روان را ارائه می دهند. اگر در یافتن ارائه‌دهنده‌ای در شبکه خود که احساس مناسبی داشته باشد، مشکل دارید، مقررات بهداشت روانی با هزینه کم در سراسر کشور وجود دارد.
نگاهی به کلینیک‌های محلی کم‌هزینه، برنامه‌های سلامت روان در دانشگاه‌های مجاور، و مراجعه به یک درمانگر برای برخی ارجاع‌ها، همگی می‌توانند مکان‌های خوبی برای شروع باشند.
مقابله با اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی
زندگی با اختلال اسکیزوافکتیو نوع دوقطبی می تواند احساس تنهایی و ناامیدی زیادی داشته باشد. به دلیل انگ سلامت روان و مشکلات در گزینه های درمانی، احساس ناامیدی غیرمعمول نیست.
حمایت اجتماعی از افرادی که مایلند در مورد وضعیت شما بیاموزند و از شما در هر قسمت حمایت کنند حیاتی است. درخواست از اعضای خانواده و عزیزان برای آگاهی از دانش خود در مورد این وضعیت اولین قدم است—حتی می توانید این مقاله را به عنوان شروع برای آنها ارسال کنید.
یافتن حمایت از کسانی که این اختلال را دارند به همان اندازه مهم است. گروه درمانی یا گروه های حمایتی مکانی است که می توانید با دیگرانی که تجربه شما را درک می کنند ارتباط برقرار کنید.
به لطف افزایش سلامت از راه دور ، چنین گروه هایی روز به روز در دسترس تر می شوند . درخواست از ارائه دهنده سلامت روان برای کمک به شما برای مرتب کردن ارجاعات، راه بسیار خوبی برای شروع است.
سخن پایانی
شما هرگز تنها نیستید. اگر دچار بحران روانی هستید، لطفاً فوراً با اورژانس محلی خود تماس بگیرید. یادآوری آخر: شفا ممکن است. به این حقیقت اعتماد کنید