پس از اقدام به خودکشی، با پیامدهای عاطفی و فیزیکی چالش برانگیزی مواجه می شوید. با این حال، با گام های صحیح می توانید یاد بگیرید که درمان کنید و زندگی خود را ادامه دهید.
زنده ماندن از اقدام به خودکشی
احساس غیر قابل تحمل درد و ناامیدی شما را به اقدام به خودکشی سوق داد. اما، شما جان سالم به در برده‌اید، و اکنون احتمالاً از خود می‌پرسید: “چگونه قطعات را بردارم و دوباره به زندگی ادامه دهم؟” ممکن است به نظر برسد که مسائل زیادی وجود دارد که باید فوراً به آنها رسیدگی کنید – در رابطه با خانواده، دوستان و زندگی کاری یا تحصیلی خود – اما مهمترین چیز در حال حاضر این است که روی رفاه و دیدگاه خود تمرکز کنید.
ممکن است از اینکه اقدام به خودکشی شکست خورده احساس قدردانی یا آسودگی کنید و اکنون جهان را از دریچه امیدوارتر و خوش بینانه‌تر ببینید، گویی وزنه بزرگی از روی شما برداشته شده است. یا شاید حمایت ناگهانی اطرافیانتان باعث شده است متوجه شوید که چقدر برای دیگران مهم هستید.
زنده ماندن از اقدام به خودکشی – ادامه
با این حال، همه آن احساسات سنگین ناامیدی را پشت سر نمی گذارند. ممکن است احساس شرمندگی عمیقی داشته باشید و به این فکر کنید که عزیزانتان را ناامید کرده اید. شما حتی می توانید به دلیل انگی که در مورد خودکشی وجود دارد احساس خجالت کنید و بخواهید از نزدیک ترین افراد خود کنار بکشید. در برخی موارد، احساس افسردگی یا پوچی که باعث اقدام به خودکشی شما شده است ممکن است همچنان ادامه داشته باشد یا حتی بدتر شود.
حتی اگر در حال حاضر احساس خوبی داشته باشید، ممکن است ترس داشته باشید که درد و رنج غیرقابل تحمل ناگهان بازگردد. همین توقع به تنهایی کافی است تا شما را در موقعیتی قرار دهد.
مهم نیست که بعد از اقدام به خودکشی چه احساسی دارید، بسیار مهم است که اقداماتی را برای بهبودی کامل انجام دهید، با آنچه اتفاق افتاده کنار بیایید و راه‌های بهتری برای مقابله در زمان‌های چالش برانگیز بیاموزید. با انجام این کار، می توانید راه هایی برای حرکت رو به جلو و پذیرش دوباره زندگی پیدا کنید.
بلافاصله پس از تلاش
در حال حاضر بودن در یک محیط بیمارستان ممکن است به خصوص استرس زا به نظر برسد، اما ارزیابی فیزیکی و روانی پس از اقدام به خودکشی مهم است. اگر صدمات جدی دارید، کارکنان بیمارستان می توانند به زخم ها یا سایر عوارض سلامتی شما رسیدگی کنند. سپس، احتمالاً با یک کارمند سلامت روان صحبت خواهید کرد. آنها ممکن است از شما سوالاتی در مورد خلق و خوی، عوامل استرس زا و روابط شما بپرسند، زیرا سعی می کنند تجربه شما را درک کنند. در پایان ارزیابی، احتمالاً برای یک قرار ملاقات بعدی برنامه ریزی می شود.
قبل از خروج از بیمارستان:
- اطمینان حاصل کنید که مشاوره و منابعی را دریافت می کنید که می توانید در خانه از آنها استفاده کنید – مانند اطلاعات تماس برای گروه های پشتیبانی یا خدمات مشاوره.
- نگرانی های مربوط به رازداری را برطرف کنید. اگر نمی‌خواهید کارکنان پزشکی جزئیات حادثه را با دیگر اعضای خانواده‌تان به اشتراک بگذارند، حتماً این نگرانی‌ها را مطرح کنید.
مقابله با احساس گناه و شرمندگی
پس از اقدام به خودکشی، مواجهه با احساسات شدید گناه و شرم غیرعادی نیست. ممکن است نگران باشید که عزیزان احترام خود را نسبت به شما از دست داده اند یا آنها را ناامید کرده اید. حتی ممکن است باور داشته باشید که روابط شما هرگز دوباره مثل قبل نخواهد شد. سعی کنید این نگرانی ها را کنار بگذارید و مطمئناً اجازه ندهید که شما را به انزوا بکشانند.
شفقت به خود را در اولویت قرار دهید. بخشی از این امر شامل آگاهی بیشتر از صحبت با خود است. ممکن است خود را درگیر فرضیاتی مانند “من سربار اطرافیانم هستم.” سعی کنید آن افکار را با افکار مثبت یا خنثی به چالش بکشید، مانند “من هنوز برای عزیزانم مهم هستم.”
از کوچک شروع کنید. اگر به نظر نمی‌رسد که نمی‌توانید شرم و گناه را از خود دور کنید و با افراد نزدیک خود صحبت کنید، با یک گروه پشتیبانی شروع کنید. برقراری ارتباط با غریبه هایی که تجربیات مشابهی داشته اند می تواند به شما یک خروجی راحت بدهد و مهارت های مقابله ای جدیدی را به شما بیاموزد.
رسیدگی به ترومای شما
اقدام به خودکشی یک تجربه آسیب زا است. اگر در پردازش اتفاقی که افتاده مشکل دارید، می تواند با علائمی مانند بی خوابی و تنش فیزیکی ظاهر شود. پس از تلاش، برخی از افراد حتی علائم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) مانند فلاش بک های مداوم را تجربه می کنند.
مراحل زیر می تواند به شما در مقابله با استرس آسیب زا کمک کند:
سعی کنید از نشخوار کردن در مورد حادثه اجتناب کنید. بازگویی مداوم جزئیات می تواند انرژی شما را کاهش دهد و تمرکز بر چیزهای دیگر را برای شما سخت کند. وقتی شروع به تمرکز بر روی تجربه کردید، چیزهایی را به ذهنتان خطور کنید که می توانید از آنها استفاده کنید، مانند خواندن کتاب مورد علاقه یا ورزش.
روال عادی خود را دوباره برقرار کنید. سعی کنید طبق برنامه معمول خود غذا بخورید، بخوابید، معاشرت کنید، کار کنید و استراحت کنید. با جنبه هایی از زندگی که از آنها لذت می برید دوباره در تماس باشید.
ذهن آگاهی را تمرین کنید. کاهش سرعت و حضور در لحظه فعلی می تواند به کاهش اضطراب و کاهش استرس کمک کند. سعی کنید افکار و احساسات خود را بپذیرید و در عین حال از قضاوت خودداری کنید.
مراقب علائم PTSD باشید. این زمانی است که علائم استرس تروماتیک شما با گذشت زمان از بین نمی رود. در عوض، به نظر می رسد که سیستم عصبی شما در لحظه آسیب زا “گیر” کرده و ذهن و بدن شما را در حالت هوشیاری بیش از حد قرار می دهد. PTSD را می توان از طریق ترکیبی از تغییرات سبک زندگی و گزینه های حرفه ای درمان کرد.
اگر هنوز در بحران هستید
اگر افکار خودکشی فروکش نکردند یا بعد از اقدام به خودکشی بدتر شدند، لطفاً این اقدامات را فوری انجام دهید:
لحظه ای را به تمایز بین افکار و اعمال اختصاص دهید. اگرچه ممکن است از قبل قصد خودکشی دیگری را داشته باشید، به خود یادآوری کنید که نیازی به اقدام فوری نیست. شما درد دارید، و ممکن است احساس کنید که این رنج هرگز فروکش نخواهد کرد. اما مکث کنید، به خود قول دهید که حداقل یک روز یا یک هفته قبل از اقدام صبر کنید و با کسی صحبت کنید.
تماس گرفتن. فوراً با فردی که به آن اعتماد دارید، مانند یک دوست نزدیک یا یکی از اعضای خانواده، یک معلم یا مشاور تماس بگیرید. خطوط کمک بحران به شما این امکان را می دهد که با یک فرد آموزش دیده با ناشناس صحبت کنید. سعی کنید هر گونه ترس یا خجالت را کنار بگذارید و کاملاً باز شوید. به آنها اجازه دهید بدانند که در چه شرایطی هستید و چه چیزی شما را به این نقطه رساند.
برای کنار آمدن با احساسات خود به مواد مخدر و الکل روی نیاورید. ممکن است فکر کنید که این مواد درد شما را بی‌حس می‌کنند، اما در واقع می‌توانند احساس شما را بدتر کنند.
روی امن تر کردن محیط خود تمرکز کنید. موارد بالقوه مضر مانند اسلحه یا چاقو را بردارید. اگر قرص هایی دارید که ممکن است در مصرف آنها بیش از حد مصرف کنید، آنها را برای نگهداری در اختیار شخص دیگری قرار دهید.
صحبت کردن با دیگران در مورد تلاش شما
ممکن است متوجه شوید که برقراری ارتباط با عزیزان آسان است، اما همیشه اینطور نیست. شاید دوست صمیمی از این که با مشکلات خود به سراغ او نیامده اید، احساس ناراحتی می کند. یا شاید والدین شما به دلیل دیدگاه مذهبی خود در مورد خودکشی از دست شما عصبانی هستند. اگر بچه دارید، ممکن است درک شرایط برای آنها مشکل باشد. در اینجا چند استراتژی وجود دارد که می تواند به شما در انتقال تجربه کمک کند.
راحت باش. شما هنوز در حال پردازش یک تجربه پیچیده هستید. سالم نگه داشتن همه چیز خوب نیست، اما با سرعت خود به روی دیگران باز کنید.
به پیام خود فکر کنید. اگر در مورد چگونگی مطرح کردن موضوع استرس دارید، مدتی را صرف ایجاد یک پیام کلی کنید. چه جزئیاتی را می خواهید به اشتراک بگذارید، و چه چیزی را می خواهید حذف کنید؟
- در نظر بگیرید که به عزیزان توضیح دهید که چه چیزی منجر به این رویداد شد و چگونه سلامت روانی شما از آن زمان تاکنون پیشرفت کرده است. آنها احتمالاً سؤالاتی از شما خواهند داشت. اگر راحت هستید، اجازه دهید یک بحث عمیق داشته باشید.
- افرادی که به شما نزدیک نیستند به سادگی می توانند پیامی مختصر از آنچه اتفاق افتاده و در حال حاضر چگونه انجام می دهید بشنوند. به عنوان مثال، «فقط می‌خواستم بدانید که من با سلامت روانی دست و پنجه نرم کرده‌ام و اقدام به خودکشی کردم. در حال حاضر، دارم کار می کنم تا احساس بهتری داشته باشم و جایگاهم را دوباره به دست بیاورم.»
صحبت کردن با بچه ها
شما می خواهید به فرزندان خود یک نسخه ساده از رویدادها بدهید. توصیف افسردگی به عنوان یک بیماری یا بیماری مغزی ممکن است موثر باشد. سپس، می توانید اقدام به خودکشی را به عنوان پیامد بیماری توصیف کنید.
توضیح را با جملات قضاوت آمیز مانند، “من می خواستم راه آسانی را انتخاب کنم” یا جملات انتزاعی مانند “می خواستم “فرار کنم” را رنگ نکنید.
به کودک خود فضایی بدهید تا احساسش را بیان کند و سوال بپرسد. به آنچه می گویند گوش دهید و تا جایی که می توانید صادقانه و دقیق به سوالات آنها پاسخ دهید. اطمینان دهید که آنها مقصر نیستند.
منتظر واکنش های متفاوت باشید. برخی افراد ممکن است با شوک پاسخ دهند و ندانند چه بگویند. دیگران ممکن است احساس کنند به آنها خیانت شده است، خود را سرزنش کنند، یا احساس کنند نیاز به حمایت بیش از حد دارند. اگر مردم واکنش منفی نشان می دهند، به آنها فضا بدهید و به کسانی که درک بیشتری دارند تکیه کنید.
اجازه دهید مردم بدانند به چه چیزی نیاز دارید. اگر یکی از عزیزان می‌خواهد بیشتر حمایت کند، قدم‌های مشخصی که می‌توانند بردارند، به او بدهید. شما ممکن است به سادگی بخواهید کسی که بدون نصیحت به او گوش دهد، یا کسی که در مورد موضوعات ساده‌تر صحبت کند.
صحبت کردن در مورد آن در محل کار
ممکن است زود تصمیم بگیرید که نیازی به توضیح این حادثه برای افراد محل کار ندارید. این مسیری است که به شما امکان می دهد زندگی شخصی خود را از زندگی کاری خود جدا کنید.
با این حال، اگر به همکاران نزدیک هستید، ممکن است بخواهید به آنها اطلاع دهید. یا شاید فکر می کنید بهتر است غیبت خود را برای سرپرستان یا مدیران توضیح دهید. توضیح مختصری از وضعیت به احتمال زیاد کافی است.
با صحبت با سرپرست یا مدیر خود، ممکن است بتوانید در صورت نیاز از پشتیبانی اضافی در محل کار بهره مند شوید، مانند ضرب الاجل های انعطاف پذیرتر یا کاهش حجم کاری در حین بهبودی. اگر به اقامتگاه نیاز دارید، روشن کنید که چه تغییراتی مفیدتر است.
نکته 1 پیشگیری از تلاش‌های آینده: برای مشکلات سلامت روان کمک بگیرید
حتی اگر در حال حاضر احساس بهتری داشته باشید، اقداماتی وجود دارد که می توانید برای کاهش احتمال اقدام به خودکشی در آینده انجام دهید. با شناخت و مقابله با عوامل خطر خود شروع می شود.
بسیاری از افرادی که از اقدام به خودکشی جان سالم به در می برند، بعداً دوباره تلاش نمی کنند. با این حال، مطالعات نشان می دهد که افراد خاصی بیشتر در معرض خطر اقدام به خودکشی مجدد هستند، از جمله افرادی که:
- احساس ناامیدی کنید.
- یک مشکل سلامت روان قابل تشخیص داشته باشید.
- سابقه خودکشی در خانواده داشته باشد.
- سوء مصرف الکل .
- دارای یک اختلال شخصیت، مانند اختلال شخصیت مرزی یا اختلال شخصیت خودشیفته .
اگر با مسائل بهداشت روانی مداوم دست و پنجه نرم می کنید، یافتن درمان بسیار مهم است. شاید احساس می کنید نمی توانید از اعماق افسردگی خود فرار کنید یا احساس اضطراب را از بین ببرید. شاید برای شما سخت است که با غم از دست دادن یک عزیز کنار بیایید . ممکن است در چرخه سوء مصرف مواد یا اعتیاد به قمار گیر کرده باشید . اگر اختلالی مانند اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی دارید ، ممکن است احساس کنید که مقدر شده‌اید سختی‌ها را به تنهایی تحمل کنید.
بدانید که همه این مسائل با کمک صحیح قابل کنترل هستند. ترکیبی از مراحل خودیاری و درمان حرفه ای می تواند زندگی شما را تغییر دهد و شما را در مسیر درست قرار دهد.
نکته: ۲ محرک های افکار خودکشی را بشناسید
ممکن است متوجه شوید که به نظر می رسد افکار خودکشی شما موجی می شود. گاهی اوقات ممکن است احساس کنید که در کنترل هستید. گاهی اوقات، به نظر می رسد که در یک مارپیچ رو به پایین از خودگویی منفی و ناامیدی گرفتار شده اید. این امکان وجود دارد که برخی از حالات ذهنی و عوامل خارجی باعث تغییر در الگوهای فکری شما شوند. عادت کنید که محرک های خود را شناسایی کنید، بنابراین بهتر می توانید برای مدیریت افکار بعدی آماده باشید.
برخی از محرک های رایج عبارتند از:
- بیماری یا آسیب شخصی. احساس اینکه هرگز از درد جسمی فعلی خود فرار نخواهید کرد ، می تواند به افکار خودکشی منجر شود.
- غم و اندوه از دست دادن یکی از عزیزان یا یک رابطه با ارزش می تواند شما را به این سوال وادار کند که آیا زندگی بدون طرف مقابل ارزش زندگی کردن را دارد یا خیر.
- فشار. موقعیت هایی مانند احساس کار بیش از حد یا بدرفتاری در شغل می تواند باعث ایجاد افکار خودکشی شود. در زندگی شخصی شما، درگیری با دوستان یا اعضای خانواده می تواند منجر به استرس مزمن و افکار خودکشی شود.
- تنهایی. فقدان حمایت اجتماعی یک عامل خطر عمده برای اقدام مجدد به خودکشی است. اگر احساس انزوا یا جدا شدن از دیگران می کنید، می تواند به احساس ارزشمندی شما آسیب برساند و شما را با احساس پوچی و افسردگی مواجه کند. برخی از مطالعات نشان می‌دهند که طرد شدن یا حذف عمدی از یک گروه می‌تواند به‌ویژه دردناک باشد و باعث ایجاد افکار خودکشی شود.
نکته 3: دلایلی برای زندگی پیدا کنید
احساس اینکه هیچ هدف یا جهتی ندارید می تواند ارزش خود را زیر سوال ببرد. از سوی دیگر، تحقیقات نشان می دهد که یافتن معنا در زندگی یا حتی جستجوی ساده برای معنا می تواند خطر رفتارهای خودکشی را کاهش دهد. یافتن دلایلی برای زندگی ممکن است کار بزرگی به نظر برسد، اما لازم نیست آنقدر پیچیده باشد.
داستان خود را به اشتراک بگذارید اگرچه تجربه‌ای دردناک بود، اما دیگران می‌توانند از آنچه شما تجربه کرده‌اید یاد بگیرند. در مورد درس هایی که آموخته اید بنویسید یا درباره اهمیت خدمات سلامت روان صحبت کنید. برای کار در خطوط کمکی بحران، گروه‌های حمایتی یا سازمان‌های دیگر داوطلب شوید.
احساسات خود را در آغوش بگیرید. اگر هنرمند هستید، هنر خود را تقویت کنید. اگر از ورزش یا فعالیت بدنی دیگری لذت می برید، دوباره آن را در اولویت زندگی خود قرار دهید. همچنین می توانید با یادگیری مهارت های جدید بر رشد شخصی تمرکز کرده و علایق خود را گسترش دهید. در هر صورت، به زندگی خود معنا می دهید و خود را در موقعیتی قرار می دهید که با افراد جدید آشنا شوید.
روی دیگران تمرکز کنید. اگر فرزند یا شریک زندگی دارید، اهمیت خود را در زندگی آنها تصدیق کنید. زمان بیشتری را صرف ارائه حمایت و عشق خود به آنها کنید. این می‌تواند شامل تشویق شریک زندگی‌تان به هنگام تعقیب اهدافش یا آموزش مهارت‌های عملی زندگی به فرزندانتان باشد.
نکته 4: مراقبت از خود را تمرین کنید
پیدا کردن انگیزه برای مراقبت از خود، به ویژه بلافاصله پس از یک بحران، همیشه آسان نیست. با این حال، پیدا کردن زمان برای مراقبت از ذهن و بدن می تواند استرس شما را کاهش دهد و بهزیستی کلی شما را بهبود بخشد. هنگامی که مراحل زیر را در برنامه روزانه خود قرار می دهید، ممکن است متوجه افزایش خلق و خوی خود و ایجاد عزت نفس خود شوید:
به طور منظم تمرین کن. فعالیت بدنی می تواند هورمون های استرس را کاهش دهد و خلق و خوی شما را بالا ببرد. سعی کنید هر هفته حداقل 150 دقیقه فعالیت بدنی متوسط داشته باشید.
به اندازه کافی خوابیدن. کم خوابی می تواند شرایط سلامت روان مانند افسردگی را بدتر کند. برای بهبود بهداشت خواب خود ، اقداماتی مانند حفظ ساعت خواب ثابت، ایجاد یک برنامه روتین باد کردن، و اطمینان از اینکه اتاق خواب شما آرام و خنک است را انجام دهید.
شیوه های تمدد اعصاب را اتخاذ کنید. مدیتیشن، تمرینات تنفس عمیق یا یوگا را به برنامه روزانه خود اضافه کنید. این نوع فعالیت ها راه های ساده و طبیعی را برای مدیریت سطوح استرس ارائه می دهند.
[بخوانید: تکنیک های آرامش بخشی برای کاهش استرس]
غذای سالم بخور. غذاهای فرآوری شده و میان وعده های شیرین می توانند راه خوبی برای بهبود سریع خلق و خوی شما باشند. با این حال، آنها همچنین می توانند سطح انرژی شما را کاهش دهند و بعداً باعث مشکلات جسمانی شوند. برای اولویت دادن به یک رژیم غذایی متعادل تر با مقدار زیادی غذاهای تازه و کامل وقت بگذارید.
نکته 5: یک طرح ایمنی برای خودکشی تهیه کنید
وقتی افکار خودکشی به وجود می‌آیند، به راحتی می‌توان احساس درماندگی کرد. با این حال، داشتن یک برنامه ایمنی برای خودکشی می تواند به شما کمک کند تا برای مقابله با افکار ناراحت کننده آمادگی بیشتری داشته باشید. یک مطالعه در سال 2018 نشان داد که مداخله برنامه ریزی ایمنی خطر رفتارهای خودکشی را در بیمارانی که در بخش های اورژانس درمان می شدند کاهش می دهد.
یک طرح ایمنی موثر می تواند شامل موارد زیر باشد:
- فهرستی از محرک های بالقوه
- افرادی که می توانید با آنها ارتباط برقرار کنید، از جمله خانواده یا دوستان.
- اطلاعات تماس برای خدمات حرفه ای، مانند خطوط تلفن بحران و بیمارستان ها.
- به سراغ استراتژی هایی بروید که در زمان تنهایی شما را آرام می کند، مانند پیاده روی یا تمرینات تنفسی.
- فهرستی از دلایل زندگی
هر زمان که افکار خودکشی به وجود آمد، طرح ایمنی خود را در جایی نگهداری کنید که برای دسترسی به آن راحت باشد. به عنوان مثال، می توانید آن را در برنامه Notes گوشی هوشمند خود نگه دارید.
چگونه پس از اقدام به خودکشی به کسی کمک کنیم؟
شنیدن در مورد اقدام به خودکشی یکی از عزیزان می تواند ترکیبی از احساسات شدید یا حتی شگفت انگیز را برانگیزد. ممکن است احساس ترس، پریشان، شوکه یا عصبانیت کنید. همچنین معمول است که بخواهید همه مشکلات مورد علاقه خود را حل کنید یا سعی کنید بفهمید چرا آنها کاری را انجام دادند. با این حال، درک این نکته مهم است که به ندرت پاسخ های آسانی وجود دارد. اما راه های مفیدی وجود دارد که می توانید عشق و حمایت خود را ارائه دهید.
خودتان را سرزنش نکنید.
این می تواند دشوار باشد، به خصوص اگر شما والدین، همسر یا فرزند آنها باشید. ممکن است احساس کنید که به ناامیدی آنها کمک کرده اید یا به اندازه کافی حمایت نکرده اید. بدانید که موقعیت تقصیر شما نیست.
با آنها بحث نکنید و آنها را سرزنش نکنید.
از گفتن جملاتی مانند «این کار خودخواهانه ای بود که انجام دادی» یا «چرا اینطور به خانواده ات صدمه زدی؟» خودداری کنید. بپذیرید که آنها آنقدر درد داشتند که خودکشی تنها راه فرار به نظر می رسید. برای مقابله با احساسات قوی خود، سعی کنید یادداشت برداری کنید یا به شخص دیگری اعتماد کنید.
در مورد چیزی که آنها را به اقدام به خودکشی سوق داده وسواس نکنید.
در برخی موارد، مجموعه ای از عوامل ممکن است بر سلامت روان آنها سنگینی کند و آنها را در دردهای غیرقابل تحملی قرار دهد. حتی ممکن است درک کاملی از علل آن نداشته باشند. بدانید که وظیفه شما تشخیص و «رفع» مشکل نیست.
به آنها در ایجاد و حفظ عادات سالم کمک کنید.
این می تواند شامل تشویق آنها به مراجعه به یک متخصص بهداشت روان برای رسیدگی به مسائلی مانند اعتیاد، PTSD یا افسردگی باشد. یا ممکن است پیشنهاد دهید که در برداشتن گام‌های خودیاری مانند ورزش کردن، مدیتیشن، ایجاد یک برنامه ایمنی یا گسترش شبکه حمایت اجتماعی به آنها بپیوندید. به یاد داشته باشید، نمی توانید عزیزتان را مجبور به انجام این مراحل کنید. شما فقط می توانید پیشنهاد دهید.
به ارتباط با آنها ادامه دهید، حتی اگر فکر می کنید که آنها بهتر عمل می کنند.
به جای اینکه منتظر بمانید تا دعوت نامه ها را گسترش دهند، آنها را به گردش دعوت کنید. از گفتگوهای صمیمانه دوری نکنید. بدانید که همه به حمایت نیاز دارند و حضور مستمر شما می تواند تأثیر چشمگیری بر احساس خوشبختی عزیزتان داشته باشد.