سیکلوتایمیا ، یا اختلال سیکلوتایمیک، وضعیتی است که شامل حالات چرخشی بین هیپومانیا و افسردگی است . اگرچه سیکلوتایمیا خفیف تر از اختلال دوقطبی است، اما گاهی اوقات پیشروی اختلال دوقطبی I یا II است. در این مقاله معیارهای تشخیصی سیکلوتایمیا از راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم ( DSM-5 ) را بررسی میکنیم.
چگونه سیکلوتایمیا تشخیص داده می شود؟
معیار الف از معیارهای راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی، ویرایش پنجم ( DSM-5 ) سیکلوتایمیا را اینگونه تعریف می کند: «حداقل برای دو سال (حداقل یک سال در کودکان و نوجوانان) دوره های متعددی با علائم هیپومانیا وجود داشته است که چنین نبوده است. معیارهای یک دوره هیپومانیک و دوره های متعدد با علائم افسردگی را که معیارهای یک دوره افسردگی اساسی را برآورده نمی کند، برآورده کند.
معیارهای اضافی برای اختلال سیکلوتایمیک در DSM-5 عبارتند از:
- ب- در طول دوره دو ساله فوق (یک سال در کودکان و نوجوانان)، دوره های هیپومانیک و افسردگی حداقل نیمی از زمان بوده و فرد بیش از دو ماه در هر نوبت بدون علائم نبوده است.
- ج. معیارهای یک دوره افسردگی اساسی، مانیک یا هیپومانیک هرگز برآورده نشده است. [اگر چنین دوره‌هایی بعداً ظاهر شوند، تشخیص به اختلال دوقطبی I یا دوقطبی II در صورت لزوم تغییر می‌کند.]
- د. علائم با یک اختلال روانی دیگر بهتر توضیح داده نمی شوند.
- ه. علائم ناشی از یک ماده (به عنوان مثال، دارو یا داروی سوء مصرف) یا شرایط پزشکی دیگری نیست.
- و. علائم باعث ناراحتی یا اختلال قابل توجه بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهم می شود.
مشخص‌کننده «با پریشانی مضطرب» ممکن است به تشخیص اختلال سیکلوتایمیک که در آن اضطراب عامل مهمی است، اضافه شود.
ملاحظات دیگر
اختلال سیکلوتایمیک معمولاً ابتدا در نوجوانان و بزرگسالان جوان ظاهر می شود و خطر ابتلا به اختلال دوقطبی I یا II در چنین فردی 15 تا 50 درصد است.
یک جزء ژنتیکی کشف شده است که خطر ابتلا به سیکلوتایمیا را افزایش می دهد، به ویژه در بستگان درجه اول افراد مبتلا به اختلالات خلقی.