متخصصان به طور کامل نمی دانند که چه چیزی باعث اسکیزوفرنی می شود، اما شواهد نشان می دهد که ناهنجاری های دوپامین ممکن است نقش داشته باشد. سطوح بالا و پایین دوپامین در مناطق خاصی از مغز نیز می تواند بر علائم مختلف اسکیزوفرنی تأثیر بگذارد.
اسکیزوفرنی یک اختلال روانی ناتوان کننده با علائم متعدد است. اینها می تواند از گفتار و رفتار نامنظم گرفته تا هذیان و توهم متغیر باشد. برخی موارد بسیار ناتوان کننده تر از موارد دیگر هستند، اما در بیشتر موارد، افراد مبتلا به این اختلال نیاز به درمان و مراقبت مادام العمر دارند.
تحقیقات فعلی نشان می دهد که اسکیزوفرنی یک اختلال عصبی رشدی با یک جزء مهم دوپامین است . چهار دهه تحقیق بر روی نقش دوپامین در اسکیزوفرنی متمرکز شده است و به نظر واضح است که زیاده روی یا کمبود دوپامین می تواند منجر به علائم اسکیزوفرنی شود.
در یک نگاه
در حالی که سایر عوامل نیز در ایجاد اسکیزوفرنی نقش دارند، عدم تعادل دوپامین به عنوان یک عامل کلیدی موثر بر علائم شناخته شده است. دوپامین بیش از حد در نواحی کلیدی مغز منجر به هذیان و توهم (علائم مثبت) یا نقص شناختی و کاهش فعالیت اجتماعی/عاطفی (علائم منفی) می شود. درک عواملی که به علائم دوپامین کمک می کنند می تواند به پزشکان کمک کند تا این بیماری را به طور موثرتری درمان کنند.
فرضیه دوپامین اسکیزوفرنی چیست؟
در واقع فرضیه دوپامین اسکیزوفرنی یکی از اولین نظریه های عصبی زیستی برای این بیماری بود.
فرضیه دوپامین
این نظریه نشان می دهد که عدم تعادل دوپامین مسئول علائم اسکیزوفرنی است. به عبارت دیگر، دوپامین در کنترل حس واقعیت ما نقش دارد و مقدار زیاد یا کم آن می تواند باعث هذیان و توهم شود.
شواهد برای این نظریه از منابع بسیاری، از جمله مطالعات پس از مرگ که عدم تعادل دوپامین و همچنین متابولیت های آن در بیماران اسکیزوفرنی را نشان می دهد، به دست می آید. علاوه بر این، داروهایی که گیرنده های دوپامین را مسدود می کنند می توانند به کنترل علائم اسکیزوفرنی کمک کنند.
چگونه دوپامین باعث علائم اسکیزوفرنی می شود؟
دو نوع علائم اسکیزوفرنی وجود دارد که افزایش دوپامین ممکن است باعث ایجاد آنها شود: مثبت و منفی . علائم مثبت شامل هذیان و توهم است. علائم منفی شامل کاهش فعالیت اجتماعی، دامنه عاطفی و عملکرد شناختی است.
بررسی علائم مثبت
علائم مثبت علائمی هستند که به نظر می رسد از خارج از فرد می آیند. اینها می تواند شامل هذیان، توهم یا اختلالات فکری باشد.
دوپامین از طریق تأثیراتش بر گیرنده‌های دوپامین زیرگروه 3A (D3) نورون‌های قشر مغز به ایجاد علائم مثبت کمک می‌کند. گیرنده زیرگروه 3A در قشر جلوی پیشانی یافت می شود که برنامه ریزی، تفکر و سایر نواحی قشر مغز را کنترل می کند.
هنگامی که این گیرنده ها توسط دوپامین فعال می شوند، نورون ها را بیش از حد تحریک می کنند. این می تواند منجر به هر سه نوع علامت مثبت شود. شواهدی برای این ایده از مطالعاتی بدست می‌آید که نشان می‌دهد بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی سطوح پایین‌تری از گیرنده D3 نسبت به افراد سالم دارند.
علائم منفی
در حالی که به نظر می رسد علائم مثبت از بیرون می آیند، علائم منفی ظاهراً داخلی هستند. اینها شامل کاهش فعالیت اجتماعی و دامنه عاطفی و همچنین نقص های شناختی مانند ضعف حل مسئله یا کمبود حافظه است.
مکانیسم های کمک کننده به علائم منفی با سطح دوپامین در سیستم لیمبیک مرتبط است . دوپامین اضافی منجر به افزایش فعالیت گیرنده های دوپامین می شود و تحریک بیش از حد مشابه آنچه در علائم مثبت مشاهده می شود ایجاد می کند.
برخی از محققان پیشنهاد می کنند که این بیش فعالی باعث کاهش مهار عصبی می شود و منجر به کاهش رفتار اجتماعی و نقص شناختی می شود.
پیامدهای درمانی فرضیه دوپامین
فرضیه دوپامین پیامدهای درمانی مهمی دارد. اکثریت قریب به اتفاق داروهای ضد روان پریشی فعلی ، دوپامین را هدف قرار می دهند، و این منطقی است، با توجه به اینکه این داروها از طریق مشاهدات سرسام آور تأثیر آنها بر اسکیزوفرنی کشف شده اند.
مهمترین داروهای مؤثر بر دوپامین، آنتی‌سایکوتیک‌های معمولی هستند که با مسدود کردن گیرنده‌های دوپامین، تحریک گیرنده‌های پس سیناپسی را افزایش می‌دهند.
متأسفانه، این داروها تعدادی از عوارض جانبی ناتوان کننده را ایجاد می کنند که مهمترین آنها علائم خارج هرمی (EPS) مانند دیسکینزی دیررس است . آنتی سایکوتیک های نسل دوم جدیدتر عوارض جانبی کمتری دارند، اما هیچ کدام کامل نیستند.
درمان با آگونیست های دوپامین سومین احتمال پیشنهاد شده توسط فرضیه دوپامین است. آگونیست‌های دوپامین مستقیماً گیرنده‌های دوپامین پس سیناپسی را تحریک می‌کنند و به همین دلیل می‌توان از آنها برای درمان اسکیزوفرنی بدون تولید EPS استفاده کرد.
این برای بیماران چه معنایی دارد؟
تشخیص اسکیزوفرنی می تواند برای بیماران و خانواده هایشان بسیار سخت باشد. این مهم است که پزشکان و محققان به طور مداوم درمان های جدیدی را که می تواند زندگی افراد مبتلا به این اختلال را بهبود بخشد، بررسی کنند.
با این حال، یادآوری این نکته نیز مهم است که اسکیزوفرنی یک اختلال پیچیده است و راه های زیادی وجود دارد که این بیماری می تواند بروز کند. بیش فعالی دوپامین ممکن است علت اصلی اسکیزوفرنی در همه بیماران نباشد. علاوه بر این، حتی اگر بیش فعالی دوپامین علت اصلی باشد، باز هم توضیح نمی دهد که چرا برخی از بیماران قوی تر از دیگران به درمان مشابه پاسخ می دهند.
بهترین راه برای بیماران و عزیزانشان برای گذر از این مسائل، آگاه ماندن و پرسیدن سوالات در مورد درمان های جدید یا تجربی است. آنها همچنین باید با پزشکان برای ایجاد یک برنامه درمانی شخصی که برای نیازهای خودشان مناسب است، همکاری کنند.
آیا دوپامین زیاد باعث اسکیزوفرنی می شود؟
افزایش فعالیت مسیر مزولیمبیک با علائم مثبت اسکیزوفرنی (هذیان، توهم و غیره) مرتبط است. این بدان معنی است که افزایش فعالیت گیرنده های دوپامین در این سیستم مغزی می تواند از نظر تئوری هذیان و توهم را کاهش دهد.
یک ایده نزدیک به هم این است که با مسدود کردن گیرنده‌های دوپامین پس سیناپسی، دانشمندان می‌توانند علائم روان‌پریشی اسکیزوفرنی را کاهش دهند.
همانطور که قبلا ذکر شد، این همان کاری است که اکثر داروهای مدرن انجام می دهند: آنها گیرنده های دوپامین پس از سیناپسی را مسدود می کنند تا علائم روان پریشی را کاهش دهند. متأسفانه، زمانی که دانشمندان تمام گیرنده‌های دوپامین موجود را مسدود می‌کنند، تعدادی عوارض جانبی ناتوان‌کننده مانند علائم خارج هرمی (EPS) و دیسکینزی دیررس نیز ایجاد می‌کنند.
آیا دوپامین در اسکیزوفرنی زیاد است یا کم؟
رایج ترین نظریه در مورد علت اسکیزوفرنی این است که گیرنده های دوپامین بیش از حد در قسمت های خاصی از مغز، به ویژه مسیر مزولیمبیک وجود دارد. این باعث افزایش فعالیت مزولیمبیک می شود که منجر به هذیان، توهم و سایر علائم روان پریشی می شود.
تحقیقات دیگر نشان می دهد که اسکیزوفرنی ممکن است ناشی از کمبود فعالیت دوپامین در سایر قسمت های مغز باشد. به عنوان مثال، دانشمندان کشف کرده اند که هیپوکامپ در اسکیزوفرنی بیش فعال است.
اسکیزوفرنی همچنین ممکن است با دوپامین پایین در قشر جلوی مغز مشخص شود، اما باز هم شواهد قطعی نیستند. برخی از مطالعات نشان داده اند که بیماران اسکیزوفرنی سطح دوپامین را در این منطقه افزایش می دهند، در حالی که برخی دیگر نشان می دهند که گیرنده های دوپامین بسیار کم هستند.
پیامدهای فرضیه دوپامین
توجه به این نکته ضروری است که اسکیزوفرنی یک اختلال پیچیده است. حتی اگر بیش فعالی دوپامین علت اصلی باشد، انواع خاصی از اسکیزوفرنی ممکن است با افزایش فعالیت در نواحی خاصی از مغز مشخص شود در حالی که برخی دیگر با کاهش فعالیت در مناطق خاصی از مغز مشخص می شوند.
علاوه بر این، این امکان نیز وجود دارد که بیماران مختلف بر اساس نحوه تظاهر بیماریشان به درمان متفاوت پاسخ دهند.
برای پزشکان و محققین مهم است که به بررسی نحوه عملکرد اسکیزوفرنی در مغز ادامه دهند. این به آنها کمک می کند تا درمان های بهتری برای این اختلال پیچیده ایجاد کنند.
سروتونین و اسکیزوفرنی
تحقیقات همچنین سروتونین را به عنوان تنظیم کننده ترشح دوپامین نشان می دهد. داروهای ضد روان پریشی، از جمله الانزاپین و کلوزاپین ، فعالیت سروتونین را کاهش داده و فعالیت دوپامین را افزایش می دهند.
به عنوان مثال، کاهش متابولیسم سروتونین ناشی از الانزاپین با بهبود قابل توجهی در علائم منفی و مثبت همراه بود، اما با نقایص شناختی همراه نبود.
خلاصه
اسکیزوفرنی یک اختلال روانی شدید است که قابل درمان است. اگر شما یا کسی که می‌شناسید اخیراً مبتلا به اسکیزوفرنی شده‌اید، ممکن است از خود بپرسید که آینده چه خواهد بود. متخصصان مراقبت های بهداشتی می توانند به شما کمک کنند علائم خود را مدیریت کرده و مسیری را برای بهترین نتیجه ممکن ترسیم کنند.
گاهی اوقات، ممکن است دوره‌هایی از بهبودی وجود داشته باشد که به شما امکان می‌دهد حتی در هنگام مقابله با اسکیزوفرنی، زندگی پرباری داشته باشید. از آنجایی که درمان‌های جدید به طور مداوم در حال توسعه هستند، می‌توانیم منتظر گزینه‌های بهتری برای افرادی باشیم که در آینده این اختلال را تجربه می‌کنند.