اجتناب عاطفی یک واکنش رایج به تروما است. در واقع، اجتناب عاطفی بخشی از خوشه اجتناب از علائم اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) است که به عنوان راهی برای افراد مبتلا به PTSD برای فرار از احساسات دردناک یا دشوار عمل می کند.
اجتناب به هر اقدامی اطلاق می شود که برای جلوگیری از بروز یک احساس ناراحت کننده مانند ترس، غم یا شرم طراحی شده‌است. به عنوان مثال، ممکن است یک فرد سعی کند از طریق استفاده از مواد یا تجزیه از احساسات دشوار اجتناب کند .
اجتناب عاطفی ممکن است در کوتاه مدت موثر باشد و می تواند تسکین موقتی ایجاد کند. در دراز مدت، اغلب باعث آسیب بیشتر می شود زیرا رفتارهای اجتنابی با افزایش شدت علائم PTSD مرتبط است.
خوشه رفتار اجتنابی
خوشه اجتناب از علائم PTSD به عنوان تلاش برای جلوگیری از خاطرات، افکار یا احساسات ناراحت کننده و همچنین یادآوری های بیرونی مانند گفتگو در مورد رویداد آسیب زا یا افراد یا مکان هایی که رویداد را به ذهن می آورد طبقه بندی می شود. رفتارهای اجتنابی در واقع تلاشی برای کناره گیری از موقعیت ها و احساساتی است که علائم مرتبط با تروما را ایجاد می کند.
علاوه بر این، افرادی که درگیر اجتناب هستند ممکن است علائم بی حسی عاطفی مانند احساس دوری از دیگران، از دست دادن علاقه به فعالیت هایی که قبلاً از آنها لذت می بردند، یا داشتن مشکل در تجربه احساسات مثبت مانند شادی یا عشق داشته باشند. اجتناب از تجارب عاطفی در میان افرادی که PTSD دارند رایج است.
اجتناب عاطفی در PTSD
تحقیقات نشان می‌دهد که افراد مبتلا به PTSD اغلب سعی می‌کنند از احساسات خود اجتناب کنند یا آنها را از بین ببرند. علاوه بر این، مشخص شده‌است که تلاش برای جلوگیری از احساس احساسات ممکن است برخی از علائم PTSD را بدتر کند یا حتی در ایجاد علائم PTSD پس از تجربه یک رویداد آسیب‌زا نقش داشته باشد.
معایب اجتناب عاطفی
احساسات در خدمت اهداف روانی و فیزیولوژیکی مهمی هستند. احساسات شما اطلاعاتی در مورد خودتان و چیزهایی که در اطرافتان می گذرد به شما می دهد. آنها ارتباط برقرار می کنند و انگیزه عمل می کنند. برای مثال، ترس به شما می گوید که ممکن است در خطر باشید. غم به شما می گوید که ممکن است برای مراقبت از خود یا کمک گرفتن از دیگران به زمان نیاز داشته باشید.
در حالی که اجتناب عاطفی به طور موقت احساسات دشوار را سرکوب می کند، احساساتی که می خواهید از آنها اجتناب کنید ممکن است به مرور زمان نادیده گرفتن آنها سخت تر شود. احساسات شما ممکن است در تلاش برای انجام کارکردهای خود “مقابله کنند”.
اگر شخصی مصمم باشد که از احساس احساسات خود اجتناب کند، ممکن است در نهایت به راه‌های شدیدتر و ناسالم‌تری برای اجتناب از آنها روی بیاورد، مانند مصرف مواد. اجتناب از احساسات شما نیز تلاش قابل توجهی می‌طلبد، و با قوی‌تر شدن احساساتی که از آنها اجتناب می‌کنید، بیشتر و بیشتر می‌شوند. تلاش بیشتری برای دور نگه داشتن آنها لازم است. در نتیجه، ممکن است انرژی کمی برای چیزهای مهم زندگی شما مانند خانواده و دوستان باقی بماند.
علاوه بر این، استفاده از تمام انرژی خود برای اجتناب از برخی احساسات ممکن است مدیریت تجارب دیگر مانند ناامیدی و عصبانیت را دشوار کند، و احتمال اینکه شما را در حالت “در لبه” و عصبانیت قرار دهید، افزایش می دهد. تحقیقات همچنین نشان داده است که مقابله اجتنابی منجر به نگرانی مزمن می شود .
مدیریت و درمان
بهترین راه برای شروع مدیریت علائم، ایجاد مکانیسم های مقابله ای سالم تر است که به شما امکان می دهد احساسات خود را شناسایی، بپذیرید و پردازش کنید. درمان می تواند فرصتی برای بیان و درک احساسات و همچنین بررسی منابع آن پاسخ های عاطفی فراهم کند.
درمان شناختی رفتاری (CBT)
علاوه بر بررسی احساسات مرتبط با رویداد آسیب زا، درمان شناختی رفتاری (CBT) ممکن است به این موضوع نیز بپردازد که چگونه برخی از افکار یا روش های ارزیابی یک موقعیت ممکن است به احساسات شما کمک کنند.
درمانگرانی که CBT را تمرین می کنند، معمولاً به جای رویدادهای گذشته، بر آنچه در زندگی فعلی فرد می گذرد تمرکز می کنند و تمرکز بر حرکت به سمت جلو در زمان برای ابداع استراتژی های مؤثرتر برای مقابله با زندگی است.
درمان پذیرش و تعهد (ACT)
از سوی دیگر، درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد (ACT)، بر شکستن اجتناب و کمک به فرد انرژی خود را برای داشتن یک زندگی معنادار متمرکز می‌کند (و مایل به تجربه هر احساسی که در نتیجه ایجاد می‌شود).
برای ایجاد انعطاف روانی، ACT از فرآیندهای پذیرش و ذهن آگاهی و تعهد و فرآیندهای تغییر رفتار استفاده می کند.
حمایت اجتماعی و خود نظارتی
هر درمانی را که انتخاب کنید، دریافت کمک می‌تواند مکانی امن برای ابراز و نزدیک شدن به احساساتتان در اختیار شما قرار دهد. جستجوی حمایت اجتماعی از عزیزان مورد اعتماد نیز می تواند راهی مطمئن برای ابراز احساسات شما باشد. در نهایت، نوشتن درباره احساساتتان می‌تواند راهی امن و خصوصی برای رها کردن عمیق‌ترین افکارتان به شما بدهد.
اگر احساسات شما واقعاً نامشخص یا غیرقابل پیش بینی است، نظارت بر خود ممکن است یک استراتژی مفید برای شما باشد. این می تواند به شما این حس را بدهد که کدام موقعیت ها افکار و احساسات خاصی را نشان می دهند.
در نهایت، اگر احساسات شما خیلی قوی است، به جای اجتناب، حواس پرتی را امتحان کنید. حواس پرتی را می توان به عنوان «اجتناب موقت» در نظر گرفت. کاری انجام دهید که به طور موقت حواس شما را از یک احساس منفی شدید منحرف کند، مانند خواندن کتاب، تماس با یک دوست مورد اعتماد یا حمام کردن. این ممکن است به احساس کمی زمان بدهد تا قدرت خود را کاهش دهد و مقابله با آن را آسان‌تر کند.